Í ljósi þeirrar umræðu sem nú á sér stað vegna uppljóstrunar um falsaða skýrslu Efnavopnastofnunar Evrópu (OPCW) um meinta efnavopnaárás Í Douma, úthverfi Damaskus þann 7. apríl 2018 og frétt Stundarinnar í samstarfi við Wikileaks langar mig að benda á nokkur mikilvæg atriði sem ekki hafa komið fram í þeirri umfjöllun. Þau varða vitni að atburðinum sjálfum, og þöggun vestrænna fjölmiðla á vitnisburði þeirra fyrir einu og hálfu ári og til dagsins í dag.

Þann 26. apríl 2018 fór 17 manna nefnd frá Douma á fund OPCW í Haag til að lýsa upplifun sinni af meintri efnavopnaárás. Þeirra á meðal voru læknar og starfsmenn sjúkrahússins sem voru viðstaddir þennan dag, þar sem myndbandið frá Hvítu hjálmunum, sem sýnt var í öllum helstu fjölmiðlum heims var tekið upp. Í þessum hópi var einnig ásamt foreldrum sínum, drengurinn sem er hve mest áberandi í myndbandinu; Hassan Diab, 11 ára. Enginn fulltrúi NATO ríkjanna mætti á fundinn til að hlusta á vitnisburð þessa fólks, sem aðeins 19 dögum áður áttu að hafa verið fórnarlömb efnavopnaárásarinnar. Þessi sömu ríki og þóttu myndbönd Hvítu hjálmanna næg sönnun til að Bandaríkin, Bretland og Frakkland vörpuðu sprengjum á Damaskus, daginn áður en eftirlitsaðilar frá OPCW mættu á svæðið, vildu ekki hlusta á meint fórnarlömb - ljóslifandi sönnunargögn. Hvers vegna mætti enginn? Jú, vitnisburður þessa fólks varpaði ljósi á sekt Hvítu hjálmanna og loftárásir bandamanna okkar, byggðar á fölskum forsendum. Samkvæmt vitnunum á þessum fundi og ótal öðrum frásögnum íbúa Douma átti engin efnavopnaárás sér stað. Samkvæmt vitðstöddum birtust ókunnir menn skyndilega inná spítalann og sköpuðu glundroða, byrjuðu að sprauta vatni á fólk og tóku upp á myndband. Hér má sjá umfjöllun um fundinn ásamt viðtölum við lækna, drenginn og foreldra. Ekki aðeins var vitnisburður fólksins hunsaður af NATO ríkjum og bandamönnum þeirra, heldur kepptust helstu fjölmiðlar heims, þeir sem á annað borð fjölluðu um málið, um að gera skerða trúverðugleika þeirra og fréttirnar voru á þá leið að vitnin hefðu örugglega verið þvinguð til Haag sem ljúgvitni af rússneskum og sýrlenskum stjórnvöldum. „OPCW er ekki leikhús!“ var haft eftir fastafulltrúa Bretlands hjá Efnavopnastofnuninni og fyrirsögn The Guardian sama dag var á þessa leið: Obscene Masquarade: Russia criticized over Douma chemical attack denial.  

Sem sagt, bara bull og vitleysa í þessu fólki: Þið urðuð víst fyrir efnavopnaárás og hættið þessum leikaraskap! 

Fólkið sem fjölmiðlar gleymdu

En hverjir eru hin raunverulegu fórnarlömb þessa stríðs? Eru það uppreisnarsveitirnar og stuðningsmenn þeirra eða almennir borgarar sem fenfu hvorki fjölmiðlaumfjöllun né milljarða stuðning vesturlanda? Hvernig stendur á því að vestrænir fjölmiðlar birta ekki viðtöl við íbúa Douma og annara svæða eins og Ghouta, Aleppo, Homs, Daraa og Yarmouk sem lifðu undir yfirráðum hryðjuverkasveita á borð við Al Nusra, Jaish al-Islam, FSA, ISIS ofl. árum saman? Þeim sömu og höfðu Douma á sínu valdi í rúm 5 ár. Sögur þeirra eru skráðar af sjálfstæðum blaðamönnum sem hafa verið í Sýrlandi undanfarin ár, og munu varpa ljósi á skömm Vesturlanda þegar fram líða stundir. Þær eru hræðilegar, vægast sagt. Þau voru svelt, þeim var rænt á götum úti og af heimilum sínum jafnt nótt sem dag, þau hneppt í þrældóm, seld, lokuð inni í neðanjarðargöngum og fangelsum árum saman, geymd í búrum, niðurlægð, nauðgað, hálshöggvin. Þegar Sýrlandsher náði loks að hrekja burt hryðjuverkasveitirnar af svæðinu í kjölfar meintrar efnavopnaárásar, safnaðist fólkið saman í íþróttahúsi í hverfinu þar sem þau hlutu aðhlynningu og voru sameinuð fjölskyldum og vinum sem margir höfðu ekki séð í 5 ár. Hér má sjá myndband þaðan og viðtöl við nokkur þeirra þar sem þau lýsa reynslu sinni. Ung kona: „Mér var rænt í desember 2013 af hryðjuverkamönnum Jaish al- Islam, það var komið mjög illa fram við okkur, þeir geymdu okkur í búrum og niðurlægðu okkur, þeir börðu ungu drengina og neyddu þá í erfiðisvinnu” … „Okkur var rænt úr húsum okkar um miðjan dag með orðunum Guð er almáttugur!  … „börnin mín hafa ekki fengið að sjá dagsljósið í langan tíma, þau fengu ekki að fara út í 7 mánuði, þau fengu enga menntun.” Unglingsstrákur um 16 ára: „Mér og foreldrum mínum var rænt frá al- Adra al Umaliya, það var hræðilegt, við vorum niðurlægð, ég var 11 ára gamall þegar mér var rænt og ég neyddur í erfiðisvinnu, sjáið hendurnar á mér! ég var neyddur til að grafa göng!” Ungur drengur 9- 10 ára: „Ég var fangelsaður í herbergi með 6 öðrum, þeir færðu okkur á milli staða. Í byrjun leyfðu þeir okkur að fara út í 2 tíma í senn, en seinna hættu þeir því - þeir beindu að okkur byssum.“ Kona aftur (móðir drengsins): „Þeir tóku börnin frá mæðrum sínum þegar þau voru orðin 10 ára, sem móðir hefði ég getað misst [þennan] son minn hvenær sem er. Þeir notuðu börnin til að grafa, þrífa, á meðan karlmennirnir voru notaðir í að grafa göng“. Ung stúlka: „Mér var rænt þegar ég var 13 ára ásamt foreldrum mínum og frænda… þökk sé guði erum við nú laus eftir fjögur og hálft ár.“ Og þannig halda sögurnar áfram um pyntingar, svelti og niðurlægingu. Fólkið er kinnfiskasogið og fölt eftir fangelsisvistina og þrældóminn. Þau eru reið og örvæntingarfull, skiljanlega. Göngin sem fólkið talar um má sjá hér í umfjöllun BBC, samskonar göng má finna á öllum fyrrum yfirráðasvæðum hryðjuverkahópanna, og  sömu sögur frá íbúum. 

Fleiri myndbönd má sjá frá Douma og öðrum stöðum sem hryðjuverkahóparnir voru hraktir á brott frá, á Youtube undir: Douma liberation, Ghouta libertation og Aleppo, sem er enn undir stöðugum  eldflaugaárásum hryðjuverkahópa. Einnig ef slegið er inn nöfnin á þessum borgum og Civilian testimonies má finna fjöldann allan af viðtölum við íbúa. Þar á meðal við þessa ungu móðir frá Ghouta sem lýsir reynslu sinni af Hvítu hjálmunum. En það voru einmitt þeir sem sendu myndbandið um meinta efnavopnaárás á fjölmiðla. Eitt af mörgum sem Óskarsverðlaunahafarnir hafa framleitt undanfarin ár sem hafa kallað á aðgerðir vesturveldanna og bandamanna gegn Sýrlandi. Það er kominn tími til að íslendingar átti sig á alvarleika stríðsáróðurs og hvaða afleiðingar hann getur haft. Gleymum ekki falska áróðrinum í aðdraganda Íraksstríðsins og innrásarinnar í Líbíu, sem varð til þess að Ísland studdi báðar þessar aðgerðir. Það sama á við um Sýrland. 

Vítaverð þöggun - Ísland tekur þátt

Eftir að rússneskir fjölmiðlar og sjálfstæðir blaðamenn birtu fréttir um meint fórnarlömb efnavopnaárásarinnar í Douma og greindu frá efasemdum um trúverðugleika hennar sendu íslensk stjórnvöld ásamt fleiri ríkjum frá sér yfirlýsingu sem meðal annars má sjá á vef EU vs Disinfo, sem viðvörun um falsfréttirnar frá Rússlandi. Þar með var málið afgreitt og þaggað endanlega, þar til lekinn kom frá starfsmanni innan stofnunarinnar sjálfrar. Utanríkisráðherra Íslands, Guðlaugur Þór lýsti því yfir fyrir okkar hönd að það væri skiljanlegt að Bandaríkin, Frakkland og Bretland vörpuðu sprengjum á Damaskus, og sagði skilaboðin skýr. 

Já, skilaboðin eru skýr: Íslenskir ráðamenn hafa ekkert lært af „mistökum“ fyrri ára, þeir ætla að halda áfram að draga nafn Íslands í svaðið í hverju valdaránsstríðinu á fætur öðru með „lýðræðisríkjunum sem við berum okkur saman við“, jafnvel þótt milljónir saklausra borgara lendi á vergangi, verði myrt, nauðgað, hneppt í þrældóm eða drukkni í hafinu við að flýja hörmungarnar sem við færðum þeim. Orðspor Íslands er fyrir löngu blóði drifið þó okkur detti ekki til hugar að senda okkar eigin börn í stríð - og ekkert ykkar þarf nokkurntíman svo lítið sem að biðjast afsökunar.