Klukkan korter í níu á mánudagsmorgni var salur Listaháskólans við Sæbraut að fyllast af fólki. Fréttamenn, samnemendur og fjölskylda Almars, auk annarra forvitinna augna. Almar sat sem fyrr í kassanum. Hann hafði vaknað tuttugu mínútur yfir átta, og var, eins og fólk sem vaknaði fyrir korteri, syfjulegur og úfinn. En í stað þess að njóta kaffibollans í einrúmi, sat hann nakinn undir fimm flúorljósaperum, innan í plexíglerkassa fullum af sorpi, með tugi myndavéla og hundruð augna á sér.
Þegar klukkan dró nær níu sló öðru hvoru þögn á hópinn, eins og eitthvað væri að gerast, en Almar lá sallarólegur í ruslahrúgunni og klóraði sér í hausnum. Ljósmyndarar snigluðust í hringum kassann og reyndu að ná nýju sjónarhorni, foreldrar hans og eiginkona stóðu áhyggjufull með krosslagðar hendur og fréttamenn pískruðu um hvernig best væri að nálgast þetta prófmál í íslenskri fjölmiðlun.
Salka, eiginkona Almars, tók upp síma og leit á klukkuna, sem var orðin eina mínútu yfir níu. Hún snéri símanum að Almari. Hann kinkaði kolli, stillti sér upp í miðjum kassanum og spyrnti upp einni hliðinni á honum, lyfti hleranum frá, og steig út.
Það small í ljósmyndatökkunum eins og hrossabrest. Almar tvísté, klóraði sér í pungnum, og svo aftur í hausnum, og hópurinn brast í fagnaðarlæti, klappandi og flautandi. Eftir lófaklappið rölti Almar, enn kviknakinn, í áttina að fjölskyldu sinni. Ríkharður Óskar Guðnason, fréttamaður 365, reyndi að ná tali af listamanninum, en Almar bauð honum einfaldlega góðan daginn, og gekk í burtu. Ríkarður reyndi aftur að spyrja spurningar, en Almar sagði Ríkarði að hann gæti fengið sér Malt og Appelsín, sem væri að finna í kassanum, og fór í faðm fjölskyldunnar.
Eftir að hafa faðmað sína nánustu stóð hann enn úti á miðju gólfi. Nakinn, með töluverðan líkamsdaun, umkringdur áhorfendum, og enn þá mjög nývaknaður. Klukkan var orðin níu. Hvenær lýkur listaverkinu?
„Takk fyrir mig. Ég held ég fái mér bara sígarettu,“ sagði hann svo, og stormaði í burtu, í gegnum kaffiteríuna, inn í vinnustofu listnema. Þangað eltu hann nokkrir blaðamenn, konan hans og foreldrar. Almar klæddi sig í föt; svartan bol, svartar buxur, setti á sig svarta húfu, fór í svartan leðurjakka og bað vinsamlegast um að þurfa ekki að svara neinum spurningum. Takk.
Vistin í kassanum hafði greinilega ekki verið eintóm sæla, og eftir þennan langa tíma inni í fjögurra fermetra rými fyrir allra augum var augljóst að hann þráði smá frið. Hjónin röltu út fyrir, og elti myndatökumaður 365 þau hvert fótmál. Hann kveikti sér í sígarettu, kúgaðist, hrækti, og reyndi að eiga í einhverju samræðum við konuna sína, með myndavélina enn þá í andlitinu. Engin landamæri á milli lífs og listar. Röddin var rám, enda ekkert verið notuð í heila viku. Einhver spyr hvort Almar eigi ekki að mæta í tíma. „Hey, jú!“ segir hann, drepur í rettunni, og hverfur inn í skólann, með myndavélina á eftir sér.
Mögulega fallinn á mætingu
Eftir að Almar fór inn rákust blaðamenn á kennara hans við Listaháskólann, Jóhann Ludwig Torfason. Hann sparaði ekki stóru orðin um verk Almars. „Þetta hefur valdið straumhvörfum. Ég hef verið hér í 10 ár og ég man ekki eftir öðru eins. Það verður talað um LHÍ fyrir og eftir Almar,“ segir Jóhann Ludwig. Spurður um hvort Almar þurfi að mæta strax í tíma segist Jóhann ekkert vorkenna honum. „Hann er sennilega fallinn á mætingu.“ Óvíst er af fasi Jóhanns Ludwig hvort um grín eða alvöru sé að ræða. Kennarar Almars í námskeiðinu sem #nakinníkassa tilheyrði eru Eirún Sigurðardóttir og Huginn Þór Arason.
Jóhann Ludwig nefnir hótunina sem barst vegna verks Almars. „Konan niður í Þverholti er enn þá að jafna sig. Hún er enn þá í sjokki. Það hringdi maður og var brjálaður yfir því að dóttir hans væri að horfa á klám á netinu. Hann ætlaði að mæta með tvo handrukkara sem hann þekkti,“ segir Jóhann Ludwig. Hann telur ekki ólíklegt að fólkið sem barði á glugga um tvöleytið aðfaranótt fimmtudags tengist manninn.
En Almar er kominn úr kassanum og inn í skólastofu. Nú þarf hann að fóta sig í fötum, og við hin þurfum að læra að lifa án þess að geta kallað bleikan, loðinn líkama hans upp á skjáinn með einum músarsmell.
Athugasemdir