„Stærstu tíðindin eru líklega hve vel og friðsamlega þessi ganga fór fram, öfugt við það sem fólk sem ég talaði við fyrir þjóðhátíðardaginn hafði óttast og þrátt fyrir hversu gríðalegt fjölmenni tók þátt,“ segir Hrafnkell Lárusson, doktorsnemi í sagnfræði, um hátíðargöngu í gegnum miðborg Varsjár síðastliðinn sunnudag í tilefni af því að 100 ár voru þá liðin frá því að Pólland endurheimti sjálfstæði sitt við lok fyrri heimstyrjaldarinnar. Hrafnkell er búsettur í Varsjá og hefur fylgst vel með pólskum stjórnmálum undanfarin misseri.
Fyrstu árin sem öfgaþjóðernissinnaðir hópar stóðu fyrir göngum á þjóðhátíðardaginn 11. nóvember voru þær róstursamar. Talsverðar áhyggjur voru uppi fyrir sunnudaginn um að göngunni myndi fylgja ofbeldi og að hún myndi ógna öryggi borgaranna. Þannig ráðlögðu sendiráð ýmissa erlendra ríkja í Varsjá, þar á meðal sendiráð Úkraínu, Bandaríkjanna og Kanada, ríkisborgurum sinna landa að halda sig frá miðborg Varsjár á sama tíma og gangan færi fram. Borgarstjóri Varsjár, sem lét af störfum síðastliðinn mánudag, bannaði gönguna þannig á miðvikudeginum áður en átti að ganga hana, með vísan til öryggis borgaranna og ofbeldisfullrar sögu göngunnar. Bent hefur verið á að á þeim tólf árum sem borgarstjórinn, Hanna Gronkiewicz-Waltz, sat í embætti hafði hún ekki séð ástæðu til að banna gönguna áður. En ákvörðun hennar nú olli reiði og endaði með dómsúrskurði þar sem gangan var heimiluð. Í millitíðinni skipulögðu pólsk stjórnvöld, með forsetann Andrzej Duda og forsætisráðherrann Mateusz Morawiecki í farabroddi, hins vegar aðra göngu sem ganga átti nákvæmlega sömu leið og þjóðernissinnar höfðu gengið síðustu ár, á sama tíma. Að mati Hrafnkels var það leið stjórnvalda til að friða þjóðernissinna.
Aðgreining milli hópa en um eina göngu að ræða
Hrafnkell bendir á að pólsk stjórnvöld hafi ekki komið að málinu fyrr en eftir tilraun borgarstjórans til að banna göngu þjóðernissinna. „Þótt forseti og forsætisráðherra hafi tekið þátt í göngunni var ekki svo að þeir marseruðu hönd í hönd með hörðustu þjóðernissinnunum og rasistunum. Gangan var gríðarlega stór, samkvæmt opinberum tölum tóku 250 þúsund manns þátt í henni, og það var ákveðin aðgreining milli hópa. En þetta er auðvitað ein ganga engu að síður.“
„Þátttaka forsetans og forsætisráðherrans hefur líklega verið liður í að friða þá.“
Hrafnkell segir hinn mikla fjölda sem tók þátt í göngunni núna auðvitað hafa verið fyrst og fremst tilkominn vegna 100 ára afmælis fullveldisins. „Yfirgnæfandi meirihluti þeirra sem þarna gengu voru venjulegir borgarar, meðal annars barnafólk. Það var fullt af fólki með krakka, jafnvel smábörn, bæði í göngunni og að fylgjast með. Hvað varðar fána og merki þá segja heimildir mínar mér að það hafi verið allt miklu hófstilltara í þessari göngu en þeirri sem var í fyrra, en þá var ég ekki viðstaddur. Nú var þetta mikið haf af pólskum fánum en inn á milli mátti greina fána einstakra róttækra þjóðernis- og öfgahægrisinnaðra hreyfinga. Þó mér, verandi útlendingur, fyndist mér ekki á neinn hátt ógnað með að vera viðstaddur gönguna fylgdi því samt viss ónotatilfinning.“
Samtal við stjórnvöld upphefð fyrir öfgamenn
Eins og fyrr segir telur Hrafnkell ánægjulegt að gangan hafi farið friðsamlega fram, þvert á það sem margir væntu. „Ég hugsa að ein ástæða þess að helstu öfgamennirnir voru nokkurn veginn stilltir hafi verið að þeir voru búnar að vinna sigur fyrirfram eftir þetta útspil borgarstjórans. Af því leiddi að þeir áttu í framhaldinu í samtali við stjórnvöld um tilhögun göngunnar sem er ákveðin upphefð fyrir þessar hreyfingar. Þátttaka forsetans og forsætisráðherrans hefur líklega verið liður í að friða þá. Það sem veldur mér og fleirum áhyggjum er hvernig öfgasinnaðir þjóðernissinnar, ekki bara pólskir, hafa yfirtekið þennan dag og fengið ákveðna blessun á tilveru sína með svo mikilli þátttöku þó svo að þessir hópar fái nær ekkert fylgi ef þeir bjóða fram í kosningum. Það hefur orðið ákveðin normalisering á þessum hópum. Hér virðist hafa gerst það sem kallað er á ensku „symbolic hijacking“, það er að hér hafa fámennir jaðarhópar náð að merkja sér og gera að sínum hátíðisdag sem er mikilvægur fyrir almenning. Dag sem væri eðlilegra að stjórnvöld og samtök sem endurspegla samfélagið með víðari hætti stæðu alfarið að skipulagningu á.“
Athugasemdir