Áðan var ég að hjóla meðfram Svartstíflutjörn hér í Kaupmannahöfn. Við austurströnd tjarnarinnar eru margar litlar götur, því líkastar sem þær væru í friðsælu smáþorpi úti á landi. 

Og þó eru þær alveg inní miðri stórborg.

Húsin eru lítil og svolítið sveitaleg, þarna er mikill og huggulegur gróður og algjör kyrrð ríkir í götunum. Fólk léttklætt í sólbaði, flekkóttir skjórar vappa um, börn nýfarin inn að borða frá leikföngum.

Og þá sá ég að eitt götunafnið var kunnuglegt.

Jens Juels Gade.

Jú, þetta heimilisfang - með götunúmeri sem ég er búinn að gleyma - stóð aftan á síðasta bréfinu sem ég fékk frá pabba.

Hann var alltaf mikið í burtu, í ýmsum skilningi, og bjó í útlöndum síðustu árin, síðast í Kaupmannahöfn, síðast við Jens Juels Gade.

Og ég sá hann sjaldan þessi ár en við skiptumst stöku sinnum á bréfum.

Ég man að í síðasta bréfinu sem mér barst frá Jens Juels Gade var hann að bera í bætifláka fyrir Halldór Laxness.

Ég var ungur og hrokafullur og hafði verið að gera eitthvað lítið úr því að Halldór skyldi á efri árum una sér við að skrifa meinlausar æviminningar í stað þess að skrifa herskáa pólitík eða miklar skáldsögur um ástina, lífið og dauðann.

Æ, sagði pabbi, eða eitthvað á þá leið: Halldór er búinn að skila sínu. Og ætli við höfum ekki öll einhverja þörf fyrir að dútla svolítið í túninu heima?

Ég er ekki frá því að þetta sé líklega þriðja nytsamasta lexían sem pabbi kenndi mér um ævina.

Svo kom hann heim frá Jens Juels Gade því Þjóðleikhúsið var að fara að sýna eftir hann leikrit: Sonur skóarans og dóttir bakarans.

Ég hitti hann síðast á kaffihúsinu Mokka að kvöldi 13. apríl 1978.

Kvöldið sem ég varð átján ára.

Ég þurfti reyndar að minna hann á það, en það gerði ég bara til þess að sýna honum að ég kippti mér ekki lengur upp við svoleiðis.

Hann roðnaði, tuldraði eitthvað um afmælisgjöf en ég brosti bara umburðarlyndur.

Mörgu að sinna, lítt'á ... já, ég veit það núna.

Haustið eftir hætti ég í menntaskólanum. Eitthvað rót á manni þá. Ég flutti til Kaupmannahafnar og bjó þar hálfan vetur. Ég fór ekki þangað út af pabba, heldur bara af því það lá einhvern veginn beint við, og ég leitaði ekki uppi Jens Juels Gade.

Hef aldrei komið þangað fyrr en núna. Stundum hafa komið til mín kátir karlar og viljað segja mér frá búskapnum á Jens Juels Gade en ég nenni ekki lengur að hlusta á þær sögur.

Aftur á móti kynntist ég þennan hálfa vetur í Kaupmannahöfn í fyrsta sinn í alvöru Unni stærstu systur minni. Hún var líka komin til borgarinnar og sagði mér með stjörnur í augum frá skrýtnum draumi um að sigla kringum heiminn á skútu.