Á páskum fyrir réttum hundrað árum lá við að Danir afsköffuðu kóng sinn Kristján 10. og allt hans Lukkuborgarslekti. Rauðir fánar voru hafnir til lofts á fjöldafundi við Amalíuborg þar sem taugaóstyrkir riddarar með alvæpni stóðu vörð um líf og svefnherbergi konungs. „Niður með kónginn!“ hrópuðu sumir bálreiðir og veifuðu höttum sínum. Öðrum var svo heitt í hamsi að til óspekta kom víða í miðborg Kaupmannahafnar.

Vindlagerðarmenn lögðu niður vinnu og kváðust ekki vefja fleiri vindla fyrr en kóngur léti af því gerræði sem hann ætlaði sér að fremja. Sama gerðu margar fleiri stéttir.

Silkihúfur samfélagsins voru farnar að íhuga í fullri alvöru hver yrðu helstu forsetaefnin ef Kristján hrökklaðist frá og lýðveldi stofnað í Danmörku. Yrðu þetta síðustu páskar þess konungsvalds og stjórnskipunar sem hafði fært Dönum Gorm gamla, Svein tjúguskegg, Knút ríka, Valdimar mikla og nafna hans Afturdag, Margréti drottningu af Kalmar og stríðsherrann Kristján 4.?

Hvað olli? …