„Þetta er nú bara frekar beisikk! Við erum með fullt af sjó og fullt af öldum,“ svarar Rut þegar hún er spurð að því í upphafi samtals hvernig í ósköpunum henni hafi dottið í hug að byrja að sörfa á Íslandi. Og það er auðvitað satt. Þó að tæplega skapist hér tækifæri til að sörfa olíuborinn og berfættur í stuttbuxum er hér enginn skortur af sjó til að leika sér að. Æ fleiri eru að gera sér grein fyrir því og hópur íslenskra sörfara fer stækkandi. Sjálf prófaði Rut í fyrsta skipti að sörfa í fyrrahaust og hefur ekki getað hætt síðan. „Ég hef alltaf elskað sjóinn og verið mjög tengd honum. Kannski er það af því að ég er komin af miklum sjómönnum. Mér finnst eitthvað töfrandi við hann. Ég var búin að vera í sjósundi í ár og líka búin að vera dálítið á snjóbretti, svo mér fannst liggja beint við að prófa.“

Eins og að fá nærbuxur lánaðar hjá ókunnugum

Það var þó ekki hlaupið að því í fyrstu að finna einhvern til að kenna henni réttu taktana. „Eftir að ég var búin að bíta í mig að ég skyldi prófa þetta gerði ég dauðaleit að einhverjum sem gæti aðstoðað mig við að prófa. Maður þarf ákveðinn búnað, bæði bretti og galla, og það er ekki endilega hlaupið að því að fá það lánað. Það eru ekki margir sem eiga bretti og gallinn þarf að passa akkúrat á þig, svo er þetta svolítið eins og að spyrja einhvern hvort þú megir fá lánaðar nærbuxurnar hans, því maður er berrassaður undir.“