Fyrir rétt rúmu ári tók ég við starfi safnstjóra Gerðarsafns. Ég er Kópavogsbæ þakklát fyrir tækifærið til að sinna hlutverki safnstjóra og ná í gegnum það starf fram markmiðum og breytingum sem hafa reynst nauðsynlegar fyrir Gerðarsafn. Þó eflaust megi alltaf gera betur eru óvenju mörg þeirra verka sem ég vildi sinna í þágu safnsins nú leyst af hendi, í samræmi við þær áherslur sem kynntar voru fyrir lista- og menningarráði bæjarins fyrir um ári síðan.

Þrátt fyrir heimsfaraldur, verkföll og tilheyrandi safnalokun hefur aðsókn á Gerðarsafn aukist umtalsvert frá árunum á undan. Miðasala og sala árskorta hefur farið fram úr björtustu vonum, safnið hefur aldrei fengið eins veglega styrki og á árinu og ný safnabúð hefur fengið frábærar viðtökur.

Fyrir mestu er þó um vert að í Gerðarsafni á sér stað gróskumikið menningarstarf sem einkennist af heiðarleika, vandvirkni og dugnaði, frumkvæði, nýjungum og framkvæmdagleði; þetta eru einkunnarorð sem ég hef tileinkað mér og eiginleikar sem ég tel mig hafa áunnið mér og stend fyrir, bæði sem safnstjóri og myndlistarkona. Hér vil ég bæta við orðinu kjarkur því það þarf kjark til að takast á við upphafna og yfirþyrmandi meðalmennsku.

 „Ég er sterk“

Arfleifð og minning Gerðar Helgadóttur er eitt af mörgu fögru sem prýðir Kópavogsbæ. Þær fórnir sem hún færði í nafni listar, hennar aðferðir og verk, eru uppistaða safns sem á sér engan líka hér á landi. Sveitarfélagið nýtur góðs af frumkvöðlastarfi Gerðar og einkunnarorðum hennar sem komu fram í tengslum við notkun hennar á járni við gerð skúlptúra: „Ég er sterk.“ Þessi kjarnyrtu skilaboð tjá það sem við þráum öll– að vera sterk.

Að sjá vandamál en velja meðvitað að hampa þeim

Þrátt fyrir frjó og skapandi misseri hjá Gerðarsafni frá því að ég tók við er því miður of margt sem hefur varpað skugga á þennan góða tíma. Óheilindi og baktjaldamakk hefur fengið grassera í hljóði þannig að ekki verður lengur við unað. Það er eitt að þurfa að þola háðung í áheyranda hljóði. Annað að þola það ítrekað, fyrir framan eigið starfsfólk, af hálfu fólks sem er vart hægt að kalla öðru nafni en ofbeldisfólk. Það þriðja að þola að sama fólk fremji lögbrot í húsi sem maður ber persónulega ábyrgð á. Það fjórða að njóta hvorki áheyrnar né stuðnings yfirmanna gagnvart ofbeldi og lögbrotum. Það fimmta að yfirmaður minn vinni gegn mér og safninu. En það síðasta, og það sem ég neita að bera ábyrgð á, er að lögbrot séu framin með samþykki stjórnvalda sem með þögninni studdu ekki einungis umrædd lögbrot heldur verðlaunuðu þau með auknu húsrými í safninu sem ber nafn Gerðar Helgadóttur - rými sem ætlað var fyrir dýrmætt fræðslu- og barnastarf safnsins til frambúðar

Gott að búa, vont að ljúga - verst að brjóta lög

Einhvers staðar verður að draga línu og setja skýr mörk. Það á engin/n að geta hagnast á lögbroti. Hvergi, nokkurs staðar.

Eins og sagt er; „Það er gott að búa í Kópavogi“.

Það þýðir ekki að það sé gott að ljúga í Kópavogi.

Og engan veginn að nokkur maður eigi að komast upp með að brjóta lög í Kópavogi.

Lista-og menningarráð Kópavogsbæjar! Það eru ekki liðin tvö ár frá því að síðasti safnstjóri Gerðarsafns lét af störfum. Nú bið ég ykkur að taka það til rækilegrar skoðunar hvort það sé helber tilviljun að fólk fullt af ástríðu og metnaði fyrir störfum sínum, fyrir framgangi listar, menningar og blómlegs samfélags í Kópavogi fái ekki þrifist í starfi forstöðumanns safns Gerðar Helgadóttur.

Jóna Hlíf Halldórsdóttir

Höfundur er myndlistarmaður og forstöðumaður Gerðarsafns