Hvað ef við gætum hætt við þetta ár

2020 og fyrirbyggt sár

þeirra sem greitt hafa hæsta gjaldið

fyrir Covid 19 og misskipta valdið?

Öflug ógn sameinaði þjóð

sem fetaði fordæmalausa slóð,

stærstu afrek ársins í heild

voru unnin í vor á gjörgæsludeild

Samstaðan sterk og ástin við lýði

hjá þeim sem eru innfædd eins og fjallkonan fríð,

en ekki að brenna inni við Bræðraborgarstíg

með aleiguna í sótugum pappakassa

og strit í formi stimpla í rauðum passa.

Við höfum það gott, hér er þó vit í mönnum,

vestur um haf deyr fólk í hrönnum,

þar sárvantar vernd því veiran er skæð

en forsetinn mælir með spritti í æð.

Sjálf eigum við okkar misindismenn

sem við tilbiðjum, hötum og elskum í senn.

Glæpurinn sem erfiðast er að verjast

er ei framinn af óvin heldur samherja.

En hugsunin er frjáls, óháð bönnum og boðum

ef þú passar þig að vera ekki á rangri skoðun. 

Löggan er á hnjánum á hálsinum á dánum

mínútum saman – en hey, samt er gaman

að alhæfa út frá litarafti

þegar svörtum blæðir lífskrafti

en við hin í góðu flippi

að leika asíska konu að sjúga typpi.

Ekki gleyma að spritta og þvo hendur

af þröngsýni þeirri sem leikur um lendur

þegar framtíð Íslands er kölluð grjón

af skolhærðum drengjum með nafn eins og Jón

og innfæddum Siggum með yfirbragði fölu

sem þurfa aldrei að útskýra að þau séu ekki til sölu.

Flest viljum við þó vel, sem betur fer

fyrir fámenna þjóð sem á engan her.

Í stað vopnaðra varða bíða í röðum

túristar eftir buffinu á Bessastöðum.

Best erum við í jafnrétti kynja

með Kvennalista og verkfall til minja,

forseta sem var ávörpuð frú

og manneskju ársins í formi metoo.

En ekki tala einslega við yfirmann

um áreitið eða gerandann,

í valdastofnunum í Reykjavík

vilja menn hjóla í þá helvítis tík.

Elskumst úr fjarlægð, tveimur metrum frá

það er hún sem gerir fjöllin blá,

mennina gleymska með óljósan grun

um eitthvað sem kallaðist efnahagshrun.

Jöklarnir bráðna og ferskvatnið flæðir

í hitnandi veröld sem bólgnar og blæðir

í hagvaxtarhríðum, en faraldur sá

herjar ekki á okkur sjálf,

heldur jörðina sem við nærumst á.

Þrútin af neyslu og einnota svalli

er það sjálfhverfan sem verður okkur að falli?

Hamfarir sýna engin grið,

það er okkar hvernig við bregðumst við.

Forsenda þess að lifa af 

er háð því að aflæra, staf fyrir staf.

Eitt sinn þótti góður siður

að höggva fólk í herðar niður.

Við ráfum um ráðvillt í þessum nýja heimi

með hnattræna hlýnun og veiru á sveimi,

misrétti og hatur en hvers er að sakna

þegar skaðlegar hugmyndir eru loks upp að rakna?

Hvað ef þetta er árið sem við eigum að vakna?

Bróðir minn, systir mín,

endurnýjum trúna.

Valdið er okkar

og stundin er núna.