„Mig langar til þess að biðja ykkur um að hlusta af því að við erum að fara að tala um geðveiki. Það er erfitt að segja frá sjálfum sér og þetta er viðkvæm saga. En mig langar til að segja ykkur hana.„

Svona nær Málfríður Hrund Einarsdóttir athygli framhaldsskólanema þegar hún segir söguna af því hvernig hún, sem ólst upp í öruggu umhverfi í Hafnarfirði, augasteinn foreldra sinna og langyngst sex systkina, sem öll héldu verndarhendi yfir henni, brotnaði niður. Hefði allt farið eins og móðir hennar óskaði sér hefði hún aldrei lent í neinum áföllum á lífsleiðinni. Raunin varð þó önnur og hvert áfallið hefur rekið öðru. Strax í æsku lenti hún í hremmingum í vináttusambandi sem einkenndist af ráðríki og ofbeldi og mótaði allt sem á eftir kom. Hér segir hún svo frá því hvernig tilraunir hennar til þess að byrgja sársaukann inni og harka af sér varð á endanum til þess að hún missti heilsuna og endaði á geðdeild, verðandi móðir, örmagna á líkama og sál.

NIÐURBROTIÐ

Alin upp í bómull

„Ég var alin upp í bómull. Það mátti ekkert koma fyrir mig. Ekki bara það, ég mátti ekki heldur gera mistök. Þannig að ég fór ekki út að prófa allskonar hluti eins og krakkar gera. Það var frekar dregið úr mér en að ég væri hvött áfram, en það lá falleg hugsun að baki. Mamma hafði misst barn og ég var tekin með keisara því hún var svo hrædd um kæmi eitthvað fyrir í fæðingu, þannig að þetta byrjaði strax. En það eru ofsalega sterk tengsl á milli okkar og hún sýndi mér alltaf mikla umhyggju, enda erum við bestu vinkonur.“

„Í þessari vináttu varð ég fyrir andlegu og líkamlegu ofbeldi, frá því að ég var átta ára gömul og þar til ég varð fimmtán ára.“

Hún lýsir því hvað henni leið vel í þessu umhverfi, hún átti vini í götunni og það var gaman að vera til. En hún fór aldrei langt, ekki til dagmömmu eða á leikskóla og daginn sem hún byrjaði í skóla vissi hún að hún þyrfti að passa sig. „Ég varð mjög passív því þetta var svo stórt og það var svo margt sem ég varð að varast. Ég fann aldrei fyrir tilhlökkun fyrir því að byrja í skóla en allt gekk vel þar til ég varð átta ára.“

Ný stelpa byrjaði í skólanum og með þeim tókst vinátta, sem Fríða lýsir sem „fangelsisvist,“ þegar hún hugsar til baka. „Í þessari vináttu varð ég fyrir andlegu og líkamlegu ofbeldi, frá því að ég var átta ára gömul og þar til ég varð fimmtán ára.“

Skaðleg vinátta

Í fyrstu skemmtu þær sér vel saman, en fljótlega fór Fríða að missa sambandið við aðrar vinkonur sínar. „Hún gat verið skemmtileg en hún var ógnandi og ég vissi það ekki fyrr en seinna að aðrar vinkonur mínar þorðu ekki að nálgast okkur, svo þær hurfu úr mínu lífi.