„Þetta var góð lexía og ég er þakklát fyrir hana,“ segir Guðrún Daníelsdóttir kvikmyndagerðakona í samtali við Stundina, en engu munaði að hún hefði keyrt á fimm ára gamalt barn í ljósaskiptunum í gærkvöldi.
Guðrún skrifaði um reynsluna á Facebook-síðu sína í dag en þar segir meðal annars: „Það eina sem ég sá var upplýst andlit hans þegar hann hljóp í veg fyrir mig. Ég hef aldrei bremsað jafn fast. Allur líkami minn bremsaði. Bílbeltið þrýsti mér niður og hausinn sveigði framm eins og hefði ekið á vegg. Barnið fraus líka og í sekúndubrot náðum við augnsambandi meðan allir góðir vættir hjálpuðu okkur. Bíllinn staðnæmdist og barnið lagði hendina sína á húddið.
Ég hljóp út og faðmaði hann. Hann endurtók í sífellu fyrirgefðu fyrirgefðu. Eftir smá stund hljóp hann heim til sín endurskinslaus og lafhræddur. Ég keyrði áfram fann bílastæði og beið eftir að skjálftinn í líkama mínum hvarf.
Akkúrat þessa stund var ég ekki að tala í símann, ég var ekki að senda SMS, ég var ekki að fletta í contöktum og ég var ekki að stilla útvarpið. Athygli mín þessar handahófskenndu sekúndur var öll á veginum. Ég náði að stoppa í tíma. Ég verð að viðurkenna að það var heppni. Ég er alltof oft að gera eitthvað annað meðan ég er að keyra. Alltof oft.“
„Bíllinn staðnæmdist og barnið lagði hendina sína á húddið.“
Þegar Stundin náði tali af Guðrúnu sagðist hún vera með hugann við þetta atvik og hversu heppin þau voru að ekki fór verr. „Það vantaði hálfan meter upp á að ég myndi alla ævi vita hvað þetta barn heitir,“ segir hún. „Það sem ég sagði ekki frá í færslunni var að tíu sekúndum áður var ég að senda SMS á vinnufélaga, bölvandi yfir auto-correct í iPhone símanum mínum. Ég var með meiri athygli á stafsetningu skilaboðanna heldur en á veginum. Síðan setti ég símann niður, hugsaði um að ég þyrfti að fara í búðina og starði á veginn. Og allt í einu birtist þetta barn,“ segir hún.
Guðrún segist hafa farið út úr bílnum og talað við drenginn í stutta stund. Hún brýndi fyrir honum að nota endurskinsmerki og spurði hvort hún ætti að fylgja honum heim. Hann afþakkaði það, enda ætti hann heima í næsta húsi.
Hún segist hafa átt erfitt með að sofna í gærkvöldi. Hún sá fyrir sér barnið upplýst af framljósunum og gerir sér grein fyrir því að þetta hefði getað farið mikið ver. „Ég viðurkenni það alveg að ég er alltaf í símanum. Ég er fáviti. En ég lofa að ég geri það aldrei aftur. Mér finnst eins og ég hafi fengið viðvörun, og ég held að ég fái hana ekki aftur.“
Athugasemdir