Í fyrsta sinn í langan tíma svaf Guðný Gústafsdóttir í nótt. Svefninn hefur raskast vegna þess að þegar kallið berst frá Gaza svarar hún alltaf, hvenær sólarhringsins sem er. Hún er í reglulegum samskiptum við 29 einstaklinga þar og á bak við þá alla eru fjölskyldur í sárri neyð.
Yousef Altawil er þeirra á meðal, 26 ára læknanemi. Orð hans hafði djúp áhrif á Guðnýju, þegar hann sagði: „Sprengjurnar og dauðinn eru ekki verst. Hungrið er ekki verst. Það sem er verst er að enginn heyrir.“ Svo voru þau alltaf fleiri sem sögðu það sama. Þögnin væri verst. Hún svarar: „Ykkar raddir munu aldrei þagna. Ykkar sögur verða sagðar. Svo lengi sem ég lifi ég mun ég segja ykkar sögu.“
„Þau gefast ekki upp. Á meðan þau gefast ekki upp þá getum við ekki gefist upp“
„Þau eru svo þakklát fyrir að einhver vill hlusta, því þá hafa þau ekki …
Ég veit ekkert hvað ég á að gera. Á ég að halda áfram að borga í UNworldfood program? núna þegar matvælin sem UN eru að reyna að flytja til GAZA. Eða hvað?? Hvað geta einstaklingar gert?