Í upphafi bókar lýsir höfundur, mannfræðingurinn Kristín Loftsdóttir, þeirri upplifun að koma inn í Kanarísafnið (El Museo Canario) á eyjunni Gran Canaria og vera leidd inn í herbergi sem virtist frosið í tíma. Herbergið er troðið frá gólfi til rjáfurs af munum inni í dökkum viðarskápum sem eitt sinn höfðu átt að tákna framgang vísindanna og siðmenningarinnar gagnvart barbarisma og vanþekkingu. Hér voru múmíur frumbyggja Kanaríeyjanna, fornir munir horfinna samfélaga og síðast en ekki síst, fjöldi brjóstmynda af dularfullum, nafnlausum einstaklingum alls staðar að úr heiminum, eða raunar ekki alls staðar, því sumir gerðu brjóstmyndirnar og aðrir sátu fyrir þær og engin hending hver var hvað.

Eins og Kristín rekur eru brjóstmyndirnar hrein afurð nýlendustefnu Vesturveldanna sem, frá 15. öld og fram til dagsins í dag, hafa brotið undir sig heiminn með ofbeldi af stærðargráðu sem erfitt er að lýsa. En hernámið sjálft var bara byrjunin. Í sviðin fótspor landnemanna …