Að næturlagi var lögreglustöðin sjaldnast mönnuð og þessa nóttina var Ari á bakvakt. Næturnar voru yfirleitt rólegar í bænum, það var einna helst að lögreglan væri kölluð til um helgar vegna drykkjuláta. 
Hann var lagstur upp í rúm aftur, þó enn glaðvakandi, þegar síminn hringdi. 
„Vegfarandi gekk fram á unga stúlku út á götu, hún virtist látin. Sjúkrabíll er á leiðinni,“ sagði starfsmaður neyðarlínunnar, rómurinn yfirvegaður en ákveðinn. 
Ari hraðaði sér fram á gang og niður stigann, með símann á öxlinni. 
„Hvar?“
„Aðalgötu.“ 
„Hver fann hana?“ 
„Guðjón Helgason heitir hann. Hann ætlaði að bíða eftir lögreglunni.“ 
Ari kannaðist ekki við nafnið. 
Hann var kominn í búninginn og út á götu tveimur mínútum síðar. Lögreglujeppinn var við lögreglustöðina að venju, hann yrði enga stund að koma sér niður á Aðalgötu. Það var napurt en stillt veður og himinninn stjörnubjartur, óendanleiki næturinnar með öðrum hætti en á sumrin, fjarlægari, aðeins þungbærari. 
Ari …