„Ég hlustaði á fréttir á RÚV, um kraftaverkið í Hafnarfjarðarhöfn, ég gladdist innilega og ég táraðist, en ég rann líka til baka í tíma til þess þegar flugvélin fór niður í Skerjafirði í ágúst árið 2000.“ Svona hefst færsla Kristínar Dýrfjörð, dósents við Háskólann á Akureyri, sem hún skrifaði á Facebook fyrr í vikunni. Sturla Þór Friðriksson, 17 ára gamall sonur hennar og Friðriks Þórs Guðmundssonar, lést að kvöldi nýársdags árið 2001 eftir að hafa lent í flugslysi í Skerjafirði í ágúst árið áður.
Slys, sem varð í janúar, þegar ungir piltar óku út af Óseyrarbryggju í Hafnarfirði og nokkurn tíma tók að ná tveimur þeirra upp úr köldum sjónum, vakti þessar minningar hjá Kristínu, en Sturla var í sjónum í Skerjafirði í að minnsta kosti hálftíma áður en honum var bjargað. Hún segist hafa hugsað mikið til piltanna og aðstandenda þeirra síðan slysið varð. „Það er varla hægt að ímynda sér meira áfall; að fá þær fréttir að barnið þitt hafi lent í slysi sem þessu.“
Fréttir bárust síðan af því núna í vikunni að allir væru þeir komnir heim af spítala. Móðir eins þeirra sagði að þetta væri kraftaverk og læknir, sem hafði umsjón með meðferð þeirra á Landspítala, sagði málið einstakt á allan hátt. Drengirnir hefðu verið í tvær klukkustundir í hjartastoppi og væru einu Íslendingarnir sem hefðu lifað slíkt af.
Getur ímyndað sér líðan foreldranna
„Ég var stödd í Finnlandi þegar ég las fréttir af slysinu í Hafnarfjarðarhöfn,“ segir Kristín. „Ég skoðaði netmiðlana á nokkurra mínútna fresti til að athuga hvort eitthvað nýtt væri komið fram.
Þegar ég heyrði af þessu vöknuðu strax þessar tilfinningar, það gerist alltaf þegar ég heyri af slysum hjá ungu fólki. Ég veit ekki hvort það er þannig hjá öllum sem hafa upplifað eitthvað svipað og ég, en þannig er það hjá mér. Ég veit ekki fyrir víst hvernig foreldrum þeirra leið þegar þau fengu fréttirnar af slysinu, en ég get sannarlega ímyndað mér það.“
Sturla var að koma heim af Þjóðhátíð í Vestmannaeyjum með lítilli Cessna-vél að kvöldi 7. ágúst um verslunarmannahelgina árið 2000. Vélin var við það að lenda á Reykjavíkurflugvelli þegar flugmaður hennar fékk þau skilaboð frá flugumsjón að hann yrði að hætta við lendingu þar sem önnur flugvél var fyrir á flugbrautinni. Flugmaðurinn hækkaði flugið, ætlaði að taka hring og lenda síðan, en skömmu síðar skall vélin í sjóinn, brotnaði og sökk. Niðurstaða opinberrar rannsóknar var að líklega hefði orsök slyssins verið sú að eldsneyti vélarinnar hafi verið á þrotum. Þrír létust í slysinu, þrennt til viðbótar slösuðust mikið og létust þau öll innan árs frá slysinu.
Það gerðist, sem gerðist
„Ég hef ekki hugmynd um hvað Sturla var lengi ofan í sjónum, minnst hálftíma er mér sagt, ég hef séð myndband af björguninni og sá að björgunarmenn virtust vera að sækja lík, svo komu þeir í fjöruna og þaðan upp á spítala. Ég hef aldrei séð sjúkraskýrslurnar hans Sturlu, ég veit ekki hvað þeir voru lengi að koma í hann lífi.
Hann var mikið skaddaður innvortis og þurfti tugi eininga af blóði. Ég man eftir lækninum sem kom inn um nóttina og sagði við mig og okkur að ég skyldi ekki búast við neinu, drengurinn okkar væri örugglega heiladauður. Ég reiddist og sagðist ætla að trúa því þegar það kæmi í ljós. Við fengum að fara aðeins inn til hans, áður en þeir svæfðu hann. Hann ýtti öxlinni til, eins og hann gerði sem lítill drengur í svefni. Ég hélt í þessa hreyfingu, næstu vikur og mánuði hélt ég í þessa hreyfingu. Svo tók við hræðilegur tími vöknunar, markaður ofsjónum. Okkur var sagt að þó svo að Sturla lifði, gætum við átt von á að minnið væri farið, að hann gæti ekki lesið eða skrifað, að við ættum að búa okkur undir það versta. Auðvitað var kvíði, en líka það viðhorf að það gerðist sem gerðist, við gætum ekki breytt því, bara verið til staðar. Svo vaknaði Sturla,“ skrifar Kristín í færslu sinni.
„Mikið gladdist ég við að heyra fréttir af því að drengirnir væru allir komnir heim af spítala“
Fyrir það þökkum við á hverjum degi
Þar skrifar hún að minni Sturlu hafi verið algerlega í lagi, hann hafi getað lesið, kunnað ensku og húmorinn hafi ekki verið langt undan. „En líkaminn var brotinn, mænan í sundur, kviðurinn opinn og náðist aldrei að loka honum. Hann komst í hjólastól, hann var á leið upp á Grensás, en það tókst aldrei að loka honum, að lokum náðu sýkingar tökum á honum, hann var svæfður aftur um miðjan desember og lést á nýárskvöld. En tíminn sem við fengum með honum var okkar kraftaverk, að fá hann til baka og eiga tíma með honum var okkur dýrmætt og fyrir það þökkum við á hverjum degi.“
Kristín segir að það hafi glatt hana mikið að fá jákvæðar fréttir af drengjunum sem lentu í slysinu í Hafnarfirði. „Mikið gladdist ég við að heyra fréttir af því að drengirnir væru allir komnir heim af spítala og ég óska þeim og fjölskyldum þeirra sannarlega velfarnaðar, ég veit að fram undan er mikil vinna.“
Athugasemdir