Á meðan íslenskir milljarðar njóta ónotaðir sólar á Kýpur og Karabí-eyjum norpar fólkið sem skóp þá rafmagnslaust í ofnköldum húsum sínum Norðanlands. Innvirðirnir okkar hafa verið nagaðir niður af Samherjum þessa lands, ránskerfi kvótans, samstöðu aflendinganna og allra þeirra þingflokka. Hvenær verður þýfið sótt og byrjað að byggja upp vorar fúnu stoðir?

Ég ólst upp í sexunni og sjöunni, var sex sumur í sveit og síðan þrjú sumur í brúarvinnu á Vestfjörðum. Pabbi teiknaði brýrnar á Skeiðarársandi og Borgarfjarðarbrú, með ráðherrana nánast á bakinu, alltaf voru nægir peningar tryggðir, Vegagerðin gat ekki unnið of hratt. (Sandurinn var brúaður löngu fyrir áætluð verklok.)

Andi þessara tíma var uppbygging, samstaða, fjárfestingar og almannaheill. Að fá að vinna hjá ríkinu var talinn heiður. Menn óku stoltir um á ríkismerktum bifreiðum. Við vorum að byggja upp kerfin okkar. Sjálfstæðisbaráttunni var lokið en nú var að byggja upp það sem sjálfsagt var með öðrum þjóðum. Það vantaði hringveg, flugvelli, hafnir, orkulínur, þjóðvegi, malbik og brýr. Hitaveitu og frálagnir. Héraðsskóla, fjölbrautarskóla, heimavistir og heilsugæslur. Borgarspítala, Borgarleikhús, Þjóðarbókhlöðu.

„Einkarekstur var málið, úthýsing allra verkþátta, útboð og endalaus niðurskurður“

Síðan komu Thatcher og Reagan, HHG og Davíð, og ríkisstofnanir voru lagðar niður eða látnar drabbast niður, það var ekki lengur flott að vinna hjá ríkinu. Einkarekstur var málið, úthýsing allra verkþátta, útboð og endalaus niðurskurður: þróun sem endaði í alþjóðlegri þrælakistu Kárahnjúka og starfsmannaleigum samtímans. Ekkert fé mátti hirðislaust liggja, allt varð að virkja til vinnu, sem mestum ríkisverðmætum var komið í einkaeigu, því einstaklingarnir áttu að vita hvað peningunum var fyrir bestu.

Nú á ríkið hvorki póst né síma, varla ríkisútvarp. Enga þjóðhagsstofnun, mjööög lélegt Fjármálaeftirlit, varla Fiskistofu og nú síðast er verið að méla Hafrannsóknarstofnun að innan. Maður er eiginlega bara hissa á því að Vegagerðinni hafi ekki verið breytt í OHF eitthvað eða Einkavegagerð ríkisins.

Ég ólst upp við uppbyggingu Íslands en horfði svo upp á skítnýtingu Íslands þar sem sífellt var dregið úr ríkisútgjöldum, gamlir bankar voru dregnir út í ólgusjó fjárglæfra, rótgróin tryggingarfélög samvinnuhugsjónar voru nöguð að innan af óprúttnum eftir-SÍS-glæponum, hrægammar átu allt sem fyrir var, heilu sjóðirnir þurrkuðust upp og útgerðirnar eignuðust öll verðmæti sjávarbyggðanna, þorpin stóðu ýmist eftir sem ryðgaðar beinagrindur (Flateyri, Hrísey) eða virtust fitna af kvótanálægð (Dalvík, Grenivík).

„Ísland var rænt á gríðarstórum skala og þjófarnir hafa aldrei verið yfirheyrðir, hvað þá dæmdir“

En nú er svo komið að jafnvel sú fitnun var blekking, innviðunum var ekki haldið við, rafmagns- og hitaöryggi var ekki tryggt. Grunnþarfir einstaklinganna voru ekki virtar! Milljarðarnir sem sogaðir voru burt af samherjum hins nýja greifakerfis voru hreinlega of margir. Ísland var rænt á gríðarstórum skala og þjófarnir hafa aldrei verið yfirheyrðir, hvað þá dæmdir. Aflandskóngar sitja jafnvel á Alþingi og í ráðherrastólum, eru formenn stórra flokka og svífast einskis í varðstöðu sinni um innviðanögun samfélagsins.

Í þrítugasta skipti frá Hruni á nú að skera niður á Landspítalanum. (Eruð þið ekki að djóka í okkur?!) Og fyrir norðan norpa starfsmenn Samherja í köldum húsum sínum á Dalvík og skjótast út í bíl til að hlaða símann, heilum sólarhring eftir veður.

Milljarðarnir til að gera við götin í kerfunum okkar eru til. Þeir sóla sig á suðurhafseyjum. Enginn virðist hinsvegar hafa afl né vilja til að sækja þá, samherjarnir á þingi og í ríkisstjórn tala hverja tilraun niður. Og löggan er ekki einu sinni búin að handtaka Þorstein Má...

Þeir reistu fólkinu flottustu fiskvinnslu í heimi, en tóku svo óvart hitann af ofnunum þeirra.