Stúlka með höfuð er þroskasaga Þórunnar Valdimarsdóttur rithöfundar. Bókin fjallar um líf skáldsins og sagnfræðingsins frá vöggu til fullorðinsára. Það má með sanni segja að lýsingar á mönnum og málefnum eru afar skrautlegar og beinskeyttar. Tilfinningin er sú að ekkert sé tabú við skrifin. Allt skal sagt og ekkert undandregið.
Þetta kemur vel fram þar sem Þórunn fjallar um foreldra sína, afa og ömmur. Amma hennar á hæli í vonlausri glímu við sýflis sem hafði afskræmt hana. Og hún lýsir tröppuganginum í hjónabandi foreldra sinna. Pabbinn var kvennaljómi sem gat ekki haldið tryggð við eiginkonu sína. Hann var ekki bara í hefðundnu framhjáhaldi heldur „trylltur af föstu framhjáhaldi“. Þetta ástand er Þórunni sárt og hún á erfitt með að taka föður sinn í sátt. Framhjáhaldið endaði svo með skilnaði með tilheyrandi erfiðleikum og sársauka. Það má lesa á milli lína að móðir Þórunnar á alla samúð barnsins. Móðir Þórunnar glímdi við grimm örlög því hún fékk sýkingu sem varð til þess að hún missti kjálkabeinið og hálft andlitið. Hún varð afskræmd. Þórunn lýsir því að þetta hefði orðið til þess að hún lét af fordómum gagnvart ófríðu fólki.
Á köflum eru lýsingar Þórunnar svo kostulegar að hláturinn bókstaflega sýður í manni. Jafnvel þegar draminn er í hámarki er stutt í húmorinn. Þórunn hefur þennan einstaka hæfileka að geta séð ljósið í gegnum hvaða svartnætti sem er. Bókin er skrifuð í skugga þess að eiginmaður hennar, Eggert Þór Bernharðsson, rithöfundur og prófessor, varð bráðkvaddur á gamlársdag í fyrra. Harmur Þórunnar er sem rauður þráður í gegnum bókina en húmorinn er til staðar.
Þjóðþekktir elskhugar
Víst er að margur siðprúður mun súpa hveljur við lesturinn. Þórunn lýsir kynþroska sínum og ástarlífi. Þannig lýsir hún með eftirtektarverðum hætti þegar fyrsti kynblossinn kom til. Þá dregur hún ekkert af sér í lýsingum á ástarmálum sínum. Þjóðþekktir einstaklingar dúkka upp sem elskhugar.
Athugasemdir