Í klámmynd gónir maður á rassinn á samstarfskonu og hún lítur við með stríðnislegu augnaráði og sleikir efri vörina.

Í klámmynd káfar maður á rassinum á konu í jólaboði og hún gefur frá sér lága stunu.

Í klámmynd króar maður konu af í lyftu, segir henni að hún sé svo sexý, þuklar á henni og rekur tunguna upp í hana. Hann segist verða að fá að ríða henni af því að hún sé búin að stríða honum of lengi og hún fer með honum upp á herbergi urrandi af girnd og gleymir hvað kærastinn hennar heitir.

Í klámmynd rætist hið fornkveðna (eða öllu heldur hið 2009-kveðna): „Þú ert með píku og ég með typpi. Hvert er þá vandamálið? Gerum það snöggvast!“ Lykilatriðið í þeim þýðverska bárujárnskveðskap er skilningsleysið; „Hvert er vandamálið?“ Svar karlsins í klámmyndinni er: „Ekkert.“ Svar konu (eða jafnvel karls) í veruleikanum er talsvert lengra. Eftir að hafa marinerast í netklámi í hátt í tvo áratugi er kannski skiljanlegt, þó ekki afsakanlegt, að við gleymum því að til séu aðstæður og tilfinningar sem vega þyngra en gredda. Og forréttindablindan leikur sitt hlutverk. Hvaða hvata hefur karlmaður til að þroskast tilfinningalega í samhengi við kynlíf þegar hann hefur óendanlegt framboð af kynlífsmyndefni og samfélagið er meðvirkt með honum og stöðu hans þegar ásakanir koma upp á yfirborðið?

Í samfélagi einstaklingshyggju þar sem grunnforsendan er á þá leið að hver og einn bjargar sér og enginn kemur neinum öðrum við nema á tilfallandi hátt er ekki við öðru að búast. Þegar frjálst val verður að trúarmöntru og orð eins og „samkeppni“ og „verslun“ mjaka sér inn á svið mannlífsins þar sem þau höfðu aldrei átt heima fyrr hljóta allar eðlishvatir okkar að renna saman við gerviþarfir og allt að verða að söluvarningi. Þetta er fenið sem neysluhyggjan skríður upp úr. Ef allir væru sáttir við sjálfa sig myndu kaup á snyrtivörum og kleinuhringjum þorna upp eins og sveskja bak við ofn. Og þegar hreyfiaflið er ósætti og ójöfnuður verður einhver að sigra og einhver að tapa. Karlmenn láta sig dreyma um að verða „fokking maðurinn“ og þar sem þeir standa sterkar að vígi fellur það í hlut konunnar að láta í minni pokann. Hann verður veiðimaður, hún verður bráð. Við verðum aflaklær og þær fengur; „kerlingar.“

Ekki gera kröfu um að þetta sé algilt. Ef allir karlar væru hærra settir en allar konur þá þyrfti maður ekki að opna hjarta sitt til að skilja þetta. Þegar konur tala um eitt og eitt atvik sem dæmi um mynstur kynjamisréttis má treysta því að einhver einstaklingur (sem lítur á eistu sín sem verðlaunapeninga) lasti hana fyrir að hafa ekki fært fræðilegar sönnur á þá niðurstöðu sína að konur séu undir í samfélaginu. Og þarna liggur hundurinn grafinn. Auðvitað er hægt að svara slíkri kröfu með alls kyns tölfræði en hún mun alltaf missa marks. Sá sem krefst empírískra gagna er ekki í raun að hlusta. Hann velur að sjá ekki heildarmyndina og kýs að skilja það ekki að kynjamenning okkar er rotin.

Með því að draga fram hina einstöku birtingarmynd er ekki verið að reka málið fyrir dómstólum. Það er verið að hreyfa við hjarta þess sem hlustar/les. Sá karlmaður sem bregst við reynslusögu af þessu tagi með því að fara í vörn fyrir hönd kyns síns er með lokað hjarta. Hann er ákveðinn í að viðhalda aðskilnaðinum milli karla og kvenna; þeim aðskilnaði sem veldur kynferðislegri áreitni/ofbeldi til að byrja með. Nú þarf ekki einu sinni að vera Harvey Weinstein til að komast upp með að ota reðri sínu að kvenfólki án gilds samþykkis. Fyrir skömmu síðan var lögum breytt á Indlandi á þann veg að karlmenn mættu ekki lengur afmeyja brúðir sínar þegar þær væru tólf eða þrettán ára heldur þyrftu að bíða þess að stúlkurnar næðu átján ára aldri. 

Hvernig lítur heildarmyndin út núna? 

Og nei, hér er ekki ólíku saman að jafna. Þetta eru tvær birtingarmyndir sömu viðleitni. Tvö dæmi um það sem gerist þegar maður verður að fá að vera „fokking maðurinn.“ Þá virðir hann tilfinningar viðfangsins að vettugi og gerir allt sem hann kemst upp með til að svala fýsnum sínum. Hættum að láta eins og til sé siðmenntuð og villimannsleg leið til að kúga konur kynferðislega. Ung leikkona inni á skrifstofu Weinstein veit að ferill hennar er í hans höndum og barnung brúður fullorðins karlmanns í Mumbai veit að afkoma hennar er undir honum komin. Sameiginlegi þráðurinn er augljós: karllæg tilætlunarsemi sem þrífst í skjóli aðstöðumunar og ójöfnuðar.

Eitt mest pirrandi orðatiltækið sem tuttugasta öldin fæddi af sér er ameríkanisminn: „Strákar verða alltaf strákar.“ Auðvitað er ekkert að því að vera strákur. En við eðlilegar aðstæður verða strákar að karlmönnum. Það þýðir meira en að fá hár á bringuna og bassa í raustina. Það þýðir að verða heilsteyptur jafnt að innan sem utan. Erum við ekkert orðnir þreyttir á því að vera umbornir sem kynferðislega stjórnlausir heilaleysingjar? Ætlum við að bera þennan kapítalíska trúðshatt mikið lengur? Gyrð lendar þínar eins og maður og ég mun spyrja þig og þú skalt uppfræða mig: Hvað er svona merkilegt við það að vera hálfur maður?