Það er eitthvað við vorkomuna og hlýindin eftir veturinn sem fyllir mann bjartsýni og von um að sumarið verði gott. Fuglarnir syngja hærra og sólin skín lengur. Bílskúrshurðin er opnuð upp á gátt og hjólið tekið út eftir vetrardvöl. Ég gref upp pumpuna og pumpa í dekkin. Já, tilfinningin segir mér að þetta verði gott hjólasumar. 

Þannig byrjar þetta fallega vorkvöld: gamalt hjól og bjartsýn kona. Ég hringi í vinkonu: „Ertu til í að taka einn hring í kringum Kársnesið – kannski lengra?“ 

„Auðvitað!“ segir hún, enda alltaf klár að henda sér með mér fyrirvaralaust. Við leggjum af stað, flissandi glaðar með hjálma á höfði og klárar í góðan rúnt. 

Hjólastígurinn er stútfullur af öðru fólki sem fékk nákvæmlega sömu hugmynd. Það er þessi dásamlega vororka í loftinu. Fólk brosir og kinkar kolli, það er eitthvað notalegt við þennan fyrsta hjólatúr ársins. Sumir bruna fram hjá eða fram úr, þ.e. þeir sem hafa hjólað allan veturinn, og á tímabili er engu líkara en við höfum óvart slæðst inn í Tour de France hjólakeppnina. Aðrir eru aðeins óöryggir og bíta á jaxlinn þegar við mætumst – sennilega í sínum fyrsta hjólatúr, eins og ég. 

Forseti bæjarstjórnarElísabet er forseti bæjarstjórnar í Kópavogi og tók á móti Höllu forseta þegar bærinn varð 70 ára í maí síðastliðnum.

Mynd: Aðsend

Og þá koma þau – hjónin. Hann, sjálfsöruggur á glæsilegu hjóli, enn þá með nagla undir dekkjunum. Hún á fínu hjóli líka, sennilega í sínum fyrsta hjólatúr eftir veturinn. Ég sé að konan er mjög óörugg og hikandi en samt á fullri ferð, svo ég fer aðeins út í kantinn. Það sem gerist næst er að hún hjólar beint á mig af miklum krafti, gjörsamlega stjórnlaus. Ég flýg af hjólinu – og skalla höfuðið í ljósastaur. Hjálmurinn klofnar.

Ég sit eftir á jörðinni, hálfringluð og hissa og skil raunverulega ekkert hvað gerðist. Ég sé að konan er í góðu lagi og hún hoppar upp á hjólið sitt og heldur áfram á eftir brunandi manninum sínum á nagladekkjunum, eins gott að hún nái honum.

Vinkona mín springur úr hlátri – „Það er ekkert eins fyndið og að sjá fólk detta,“ segir hún á milli hlátraskallanna. Ég hef sjálf ekki næga orku til að verða móðguð, svo ég gef frá mér svona „he, he“ eins og maður gerir þegar eitthvað er alls ekki fyndið en öðrum finnst það fyndið. 

Ég er öll lurkum lamin og að drepast í öxlinni og annarri síðunni. Hjólið mitt er aðeins skakkt og brettið á hlið. Ég næ samt að koma mér á lappir og ákveð að teyma það restina af leiðinni. 

Ég hringi heim og segi með dramatískri röddu: „Ég lenti í smá árekstri á hjólinu og er öll lemstruð – geturðu látið renna í pottinn?“ 

Löng þögn. 

Svo kemur svarið með mjög syfjulegum tón: „Ertu að biðja mig um að láta renna í pottinn? Núna? Svona seint? Fyrir eina manneskju? Nei, þú getur gleymt því. Ég læt ekki renna 39 gráðu vatn í pott fyrir bara eina manneskju.“

Ég stend þarna með símann í hendinni, klofinn hjálm, að drepast í skrokknum og skakklappast heim ... í sturtu! 

Stoltur BlikiElísabet fagnaði með Breiðabliki þegar félagið vann Íslandsmeistaratitil í fyrra.

Mynd: Aðsend

Jæja – en hvert er ég að fara með þessari sögu? Jú, að vatninu. Á ferðalögum mínum sem fararstjóri hef ég lært að vatn er ekki ótakmarkað og mikil áhersla, hvert sem farið er, á að fara vel með vatnið. Á mörgum stöðum er kranavatnið ekki drykkjarhæft og flest hótel biðja fólk um að fara sparlega með vatnið og vera ekki lengi í sturtu. Einhvern veginn fer maður að haga sér öðruvísi og verður meðvitaðri um þessa sjálfsögðu auðlind.  

Þegar við fjölskyldan bjuggum í Þýskalandi fyrir allmörgum árum kom sonurinn heim úr leikskólanum með leiðbeiningar um það hvernig við gætum farið sparlega með vatnið, t.d. að láta það ekki renna meðan maður tannburstar sig. Íslendingarnir hlógu þegar við sýndum þeim þetta: „Við eigum nóg af vatni,“ sögðu þeir og skrúfuðu enn betur frá krananum. 

Ísland er vissulega ríkt af vatni og orku, en er það ótakmarkað? Má bara sóa því sem nóg er til af? Ættum við ekki einmitt að sýna bæði ábyrgð og virðingu og fara vel með vatnið okkar? Við erum í kjörstöðu til að vera fyrirmynd í sjálfbærni og sýna öðrum hvernig á að nýta náttúruauðlindir af skynsemi og virðingu. Við ættum því að vera fyrirmyndirnar – einmitt af því að það er „nóg til“.

Alls staðar í heiminum hef ég lært að fólk ber mikla virðingu fyrir vatni og við ættum að gera það líka – þó nóg sé til. Já, og ég hef líka lært að það skiptir öllu máli að hjóla með hjálm á höfðinu!