Ég hljóp 110 kílómetra fjallahlaup á Tenerife fyrir þremur vikum, ég hljóp Boston-maraþonið í gær og eftir þrjár vikur fer ég til Wales til að hlaupa 50 kílómetra fjallahlaup,“ sagði Hafdís Guðrún Hilmarsdóttir utanvegahlaupari þegar rætt var við hana á góðviðrisdegi í apríl. „Ég hef prófað þetta með aðeins svona smá tvisti með maraþoni inn á milli sem er svolítið skemmtilegt.“

Hafdís hefur hlaupið töluvert af Ultra-maraþonhlaupum, bæði á Íslandi og erlendis, og henni hefur oftast gengið mjög vel en Ultra-maraþonhlaup eru hlaup sem eru lengri en 42,2 kílómetrar sem er skilgreining á maraþonhlaupi.

Enn að bæta hraða 51 árs

Hvað utanvegahlaup varðar segir hún að í gegnum árin hafi sér gengið best í fyrsta Laugavegshlaupinu en þá lenti hún í þriðja sæti. Þá varð hún í fyrsta sæti í sínum aldursflokki á Tenerife í vor í 110 kílómetra hlaupi. „Ég er enn að bæta mig í vegalengdum og bætti mig heima í mars bæði í fimm og tíu kílómetrum. Ég náði að bæta maraþontímann minn í maraþoninu í gær; ég er að verða 51 árs og er ótrúlega ánægð með að vera enn að bæta hraða. Mér finnst mér ganga vel og mér finnst gaman að samtvinna götuna og fjöllin þó að fjöllin eigi hug minn allan; mér finnst það skemmtilegra þó að Boston-maraþonið hafi verið algjörlega sturlað,“ segir hún með áherslu.

Fjöllin, náttúran og orkan

Hún er spurð hvað það sé við utanvegahlaup sem heillar. „Það eru bara fjöllin, náttúran og orkan sem maður fær út úr því að vera úti í öllum veðrum. Það er skemmtilegt að fara upp á fjall en það er enn þá skemmtilegra að fara niður fjallið. Maður verður svo frjáls. Maður verður eins og fimm ára aftur, sérstaklega ef það er snjór. Ég elska Esjuna. Það er bara eitthvað rosalega frelsandi og gefandi við það að vera í fjöllunum. Það er líka svo gott álag fyrir líkamann að vera í fjölbreyttu undirlagi.“

Það er gott fyrir líkama og sál að vera úti og hreyfa sig. „Ég veit ekki hvar ég væri ef ég hefði ekki hlaup eða einhverja aðra sambærilega hreyfingu sem ég hefði fallið svona mikið fyrir. Þetta er bara algjörlega mín leið til að fylla á gleðiforðann. Mér finnst hlaupin líka kenna mér ótrúlega margt í lífinu. Það gengur ekki alltaf allt upp og maður þarf oft seiglu til að klára hlaup og stundum æfingar fyrir stóru hlaupin og ég þarf stundum að brjóta keppnishlaupin og æfingatímabilið á undan niður í smærri markmið; allt hjálpar þetta mér í vinnunni og einkalífinu og svo er náttúrlega geggjað að vera í góðu formi.“  

Gafst upp á Laugaveginum

Hafdís hefur upplifað ýmislegt á hlaupaferlinum – bæði jákvætt og neikvætt. Hún segir að eftirminnilegast sé fyrsta Laugavegshlaupið árið 2013. „Ég var á námskeiði, ég var ekki búin að hlaupa í mörg ár og var algjörlega ný í utanvegahlaupum; ég vissi ekkert um það að vaða ár í hlaupum. 

Úrið mitt dó eftir Emstrur. Það var skítaveður; haglél og kalt. Ég hafði aldrei farið Laugaveginn áður, ég vissi að ég væri komin yfir fjörutíu kílómetra en ég vissi ekkert annað. Þannig að ég ákvað að hætta bara í hlaupinu fljótlega eftir að úrið dó. Ég átti lítið eftir af næringu og vissi ekki hvar næsta drykkjarstöð var og hélt það væri kannski engin fyrr en í markinu þannig að ég fór bara að labba. 

Þá kom einn úr hlaupahópnum, spurði hvað ég væri að gera og skammaði mig. Ég sagðist vera hætt en hann sagði mér að halda áfram og að það væru örfáir kílómetrar í næstu drykkjarstöð. Ég varð hissa. Ég hafði ímyndað mér að ég væri ekki einu sinni enn þá á þessum Laugavegi. Mér fannst þetta allt alveg ógeðslega glatað. Ég var ekki með neitt úr og vissi ekki neitt. Þannig að ég hljóp með honum að næstu drykkjarstöð og hámaði þar í mig Snickers og Powerade. Þetta var í fyrsta skipti sem ég borðaði súkkulaði á hlaupum. Ég náði síðan þriðja sætinu eftir að hafa verið þarna vafrandi um og ætlað að hætta,“ segir hún.

Upplifunin – að lokum – var „ótrúlega skemmtileg“. „Þetta var mitt fyrsta Ultra-hlaup og kenndi mér að þó það komi svona stundir þar sem manni finnst hlutirnir ekki vera að ganga þá veit maður aldrei hvað getur gerst. Þó maður upplifi eitthvað neikvætt þá er bara að njóta þess; og það er það sama með veðrið. Þetta var skítaveður – haglél í fangið og mikill vindur – en síðan hef ég svolítið fagnað roki og rigningu. Mér finnst það vera skemmtilegasta hlaupaveðrið. Það bætir upplifunina. Bætir einhvern veginn við sigurtilfinninguna að slást líka við veðrið. Eins skemmtilegt og það er að hlaupa í sól og góðu veðri þá er eitthvað ótrúlega einstakt við að hlaupa í roki og rigningu.“

FögnuðurHafdís náði þriðja sæti í Laugavegshlaupinu eftir að hafa ætlað að gefast upp.

Hljóp tábrotin

Hafdís segist hafa lent allhressilega á vegg í miðju hlaupi árið 2019 í CCC í UTMB-seríunni sem er 100 kílómetra hlaup frá Chamonix. „Ég var komin fimmtíu kílómetra þegar ég var farin að kasta upp og bæði svitnaði og var kalt í um 30 stiga hita. Ég fór inn í læknistjaldið og ætlaði að jafna mig og þar mældist líkamshitinn 34 gráður. Ég fékk næringu og vökva og var látin jafna mig þar til líkamshitinn var orðinn nokkuð eðlilegur. Svo spurði læknirinn hvort ég ætlaði ekki að klára hlaupið en það var ekki alveg inni í myndinni hjá mér. Ég fann að það var eitthvað sem var ekki í lagi og ég tók mér alveg ár í að byggja mig upp aftur. Þetta hefur verið einhvers konar ofþjálfun.“

Hafdísi langaði lengi að taka þátt í TOR, sem er 330 kílómetra fjallahlaup á Ítalíu, sem hefur verið stærsta markmið hennar frá því hún byrjaði að hlaupa.

„Ég var svo heppin að komast inn 2023 en þegar ég var komin um 65 kílómetra datt ég og tábrotnaði. Ég vissi ekki þá að táin væri brotin en sársaukinn var mikill. Ég var að fara niður bratt gil í brekku í háu fjalli og hljóp niður á drykkjarstöð og fékk þar aðhlynningu hjá lækni. Ég tók verkjalyf og lét kæla tána til að sjá hvort ég gæti haldið áfram. Mig langaði náttúrlega til að klára þetta hlaup og hafði ég sex daga til þess. Það var erfitt að fara í skóna og sársaukinn hafði ekkert minnkað. Læknirinn sagði að táin væri brotin og spelkaði hana við næstu tá og hljóp ég um 20 kílómetra í viðbót og það var líklega það versta sem ég hef gert á ævinni varðandi hlaup. Það var þannig lagað allt í lagi að fara upp en að hlaupa svo niður var hræðilegt,“ segir hún.

Hún reyndi aftur við hlaupið. „Ég komst aftur inn á TOR í fyrra og þá tognaði ég á kálfa. Ég komst ekki einu sinni á ráslínu. Ég sótti því um í þriðja sinn og komst inn. Þannig að núna krossa ég fingur í þriðja sinnið og vona að heppnin verði með mér í september, allt er þegar þrennt er.“

Hafdís mælir með utanvegahlaupum sem hreyfingu og alls ekki sé nauðsynlegt að vera í löngum vegalengdum heldur sé einmitt mikið úrval af styttri keppnishlaupum bæði hérlendis og erlendis. Hún mælir sérstaklega með Esjunni til að bæta sig í hlaupum.

MeðmæliHafdís mælir með utanvegahlaupum sem hreyfingu og alls ekki sé nauðsynlegt að vera í löngum vegalengdum heldur sé einmitt mikið úrval af styttri keppnishlaupum bæði hérlendis og erlendis. Hún mælir sérstaklega með Esjunni til að bæta sig í hlaupum.

Mynd: b'NESTOR'