Ekkert fékkst upp í ríflega 43 milljóna króna kröfur í þrotabú Útgáfufélags Viljans, sem hélt úti samnefndum fjölmiðli. Skiptum á þrotabúinu lauk á þriðjudag, samkvæmt auglýsingu sem birtist í Lögbirtingablaðinu. Engin breyting hefur hins vegar verið á starfsemi fjölmiðilsins Viljans, sem enn er gefinn út undir ritstjórn Björns Inga Hrafnssonar. 

Útgáfufélagið var í eigu foreldra Björns Inga en til þess var stofnað árið 2018, eftir að hann hafði misst frá sér Pressusamstæðuna árið áður. Þegar Viljinn var stofnaður sagðist Björn Ingi vera að opna borgaralega sinnaðan fjölmiðil.

Þetta er langt frá því fyrsta gjaldþrotið sem tengist Birni Inga. Frá hruni hafa sjö félög tengd blaðamanninum orðið gjaldþrota auk hans sjálfs. Samtals nema lýstar kröfur í þrotabúin átta um 1.800 milljónum króna, en ekki liggur fyrir hversu háum kröfum hefur verið lýst í eitt þeirra. 

Pressusamstæðan var byggð upp af hinum ýmsu miðlum, svo sem DV og Pressunni, en árið 2017 urðu útgáfufélög þessara tveggja miðla gjaldþrota. 235 milljónum var lýst í þrotabú DV og 315 milljónum í þrotabú Pressunnar án þess að eignir fengjust upp í kröfurnar. Annað félag, Frjáls fjölmiðlun, hafði þá þegar keypt helstu eignir út úr félögunum og rak fjölmiðlana áfram. Þriðja fjölmiðlafyrirtækið tengt þessu veldi Björns Inga, Vefpressan ehf,, varð svo gjaldþrota ári síðar eftir harðar deilur um sölu eigna til Frjálsrar fjölmiðlunar.  

Risastórt persónulegt þrot

Þegar greint var frá persónulegu gjaldþroti Björns Inga upp á 287 milljónir árið 2022, rakti hann málið aftur til Vefpressutímans. Hann hafði þá verið dæmdur til að greiða þrotabúi Pressunnar 80 milljónir króna auk vaxta. 

„Það er kannski við hæfi, nú þegar akkúrat 13 ár eru í dag frá því vefmiðillinn Pressan hóf göngu sína, að segja hér frá því að í síðustu viku fór ég í persónulegt gjaldþrot vegna mála sem tengjast fjölmiðlarekstrinum fyrir nokkrum árum og hafa verið mér þungur baggi að bera um árabil. Það er ekkert skemmtilegt, en nauðsynlegt úr því sem komið var. Þetta er bara staðan, ég var í alls konar persónulegum ábyrgðum og maður verður að taka ábyrgð á eigin gjörðum, mistökum sem voru gerð og horfast í augu við staðreyndir,“ skrifaði Björn Ingi um eigið gjaldþrot á Facebook. 

Ekkert fékkst upp í kröfurnar á hendur honum. 

Steikur upp í skuldir

Í millitíðinni hafði svo veitingahús sem Björn Ingi hafði keypt að loknu Pressuævintýri sínu orðið gjaldþrota. Það var steikhúsið Argentína. Björn Ingi hafði eignast staðinn í október árið 2017 en rekstrarfélag Argentínu, BOS ehf., var tekið til gjaldþrotaskipta í maí 2018. Hann hafði þá stuttu áður haldið því fram við Fréttablaðið að hann væri ótengdur staðnum og að nýir eigendur, sem hann vildi ekki nefna hverjir væru, hefðu tekið við honum. Opinber gögn bentu þó til að hann væri enn eigandi þegar félagið varð ógjaldfært. Ekkert fékkst upp í 137 milljóna króna kröfur. 

Athygli hafði vakið nokkrum mánuðum áður þegar fjárfestirinn Árni Harðarson, sem hafði ásamt fleirum keypt hluti í Pressunni, sagði í yfirlýsingu að Björn Ingi hefði reynt að greiða fyrir hluti í Pressunni með steikum á Argentínu að andvirði sex milljóna króna. 

Eldri gjaldþrot

Þetta voru þó ekki fyrstu gjaldþrotin tengd Pressusamstæðu Björns Inga, því strax árið 2013 hafði Emoll ehf., sem var rekið sem hluti af samstæðunni verið tekið til gjaldþrotaskipta. Engar eignir fundust í þrotabúi Emoll til að ganga upp í 19,2 milljóna króna kröfur sem höfðu verið gerðar á þrotabúið. Emoll rak tvær vefverslanir, Bútík.is og Mona.is, sem seldu annars vegar vörur tengdar tísku, hönnun og heilsu, og hins vegar kynlífstæki. 

Tveimur árum fyrr hafði svo enn öðru félagi tengt Birni Inga verið lýst gjaldþrota. Það var félagið Caramba – hugmyndir og orð ehf. sem varð gjaldþrota árið 2011.

Um félagið var fjallað nokkuð í Rannsóknarskýrslu Alþingis um orsakir og aðdraganda falls íslenska fjármálakerfisins árið 2008, sem hluti af umfjöllun nefndarinnar um tengsl fjölmiðlafólks og bankakerfisins. Eignir búsins dugðu skammt upp í 733,7 milljóna króna kröfur en í fréttum fjölmiðla frá þeim tíma er ekki tilgreint nákvæmlega hversu mikið en að „mikið vantaði upp á að þær dygðu fyr­ir kröf­um“.

Björn Ingi hafði fengið lán frá Kaupþingi til að kaupa hlutabréf í bönkunum. Engin veð voru lögð til grundvallar og var Caramba tekið sem dæmi í skýrslunni um félög sem fengu lán sem erfitt væri að sjá hvernig standa ætti undir greiðslum af þeim í þeim tilgangi að halda uppi eftirspurn eftir bréfum í bankanum. Taldi nefndin að þetta gæti falið í sér markaðsmisnotkun. 

Á sama tíma og hann þáði þessi lán til hlutabréfakaupa var hann viðskiptablaðamaður og fjallaði um stöðu bankanna.