„Það var svo fallegur morgun, daginn sem árásin var,“ sagði Salman þar sem við sátum föst í bíl á Suðausturlandi, ásamt fjórum öðrum ferðalöngum og tveimur lífvörðum; innan um hundrað rollur sem tepptu þjóðveginn á leið í réttir. Þá spurði ég hann út í kaflabrot um aðdraganda hnífaárásarinnar í bókinni Hnífur, þegar hann var stunginn í augað og hálsinn og víðar um líkamann. „Sólin skein,“ sagði hann varfærnislega brosandi.

„Já,“ sagði ég hikandi. „Maður hefur væntingar á björtum morgnum.“ Um leið varð mér hugsað til upphafsins í skáldævisögu hans Joseph Anton þar sem hann skrifar um sig í þriðju persónu:

„Eftir á séð, þegar veröldin sprakk allt í kringum hann og ógnandi svartþrestir söfnuðust saman á klifurgrind á skólalóðinni, ásakaði hann sjálfan sig fyrir að gleyma nafni fréttakonunnar á BBC sem hafði sagt honum að líf hans, eins og hann þekkti það, væri liðið en ný og myrkari …