Örverpi
Birna Stefánsdóttir kann þá list að segja margt og mikið í fáum orðum. Örverpi er tregablandið og fallegt verk. Stíll höfundar er ákaflega knappur, hver síða er nánast eins og minnismiði, um minni sem er að glatast.
Í þessu afar stutta verki er sagt frá fjölskyldu sem stendur frammi fyrir heilabilun heimilisföðurins. Með hversdagslegum setningum er brugðið upp myndum af því hvernig maðurinn smám saman glatar færninni til þess að sinna daglegu lífi og hvernig það hefur áhrif á fólkið hans.
Örverpi eftir Birnu Stefánsdóttur hlaut Bókmenntaverðlaun Tómasar Guðmundssonar fyrr á þessu ári. Á innanverðri kápu má sjá rökstuðning dómnefndar, en þar segir meðal annars að Örverpi hafi verið „valinn stíll sem er um leið mynd af sjálfu viðfangsefninu, hverfist um gloppur og eyður og hvernig við fyllum í þær með eigin tilveru og hugmyndum“.
Það eru einmitt þessar eyður og gloppur sem gera Örverpi heillandi. Aldrei er vikið að því orði að ástandið sé erfitt, sorglegt eða átakanlegt. Fjarvera tilfinningaseminnar er helsta einkenni verksins.
Ljóðmælandinn er örverpið sem bókin er kennd við. Yngsta barnið í þessari fjölskyldu sem þarf að laga sig að breyttum veruleika. Í …
Athugasemdir