Þegar ég var ungskáld las ég bók eftir Guðrúnu Evu: Á meðan hann horfir á þig ertu María mey. Hún spurði mig hvernig mér hefði fundist bókin. Ég varð gröð, sagði ég og hún hló. Ég meina í lífið, bætti ég við.

Ég bögglaðist við að útskýra upplifunina að lesa texta þar sem mér fannst höfundur smeygja sér inn í orðin, þannig að ég skynjaði lingó sálarinnar. Ég var gröð í þessi lifandi orð og svipað gerðist þegar ég las Kjötbæinn, fyrstu bók Kristínar Eiríks. Ég þekkti ekki höfundinn, en fannst ég lesa tónlist. Hún gat líka farið inn í orðin, á annan hátt. Óhætt er að segja að þessir höfundar hafi haft gríðarleg áhrif á ófáa lesendur og markað spor í bókmenntum. Nú eru þær báðar með glænýja bók og mig langaði að tala við þær.

Það gaf mér eitthvað dýrmætt að lesa ykkur á árum þegar ég átti …