„Ég er semsagt hér vegna þess að ég kom til að heimsækja börnin mín,“ segir Sophie Mara glaðlegri röddu en hún er stödd á sóttvarnarhóteli við Borgartún þegar ég hringi í hana. Þetta er hennar fjórði dagur í sóttkví á hótelinu  en samkvæmt nýrri reglugerð verða ferðamenn sem ferðast frá þeim löndum Evrópu  þar sem nýgengi smita er hæst að dvelja á sóttvarnarhóteli.   Sophie er hálf belgísk og hálfur marokkóbúi en hefur búið mestalla ævi í Hollandi utan nokkurra ára hér á Íslandi. „Ég er kokkur og hef verið að vinna í Hollandi undanfarið eitt og hálft ár á meðan íslenskur barnsfaðir minn er með börnin, tvær táningsstúlkur á Íslandi. Þetta er í fjórða skiptið sem ég hef ferðast til Íslands eftir að Covid faraldurinn hófst. Fyrstu skiptin voru einfaldari þar sem ég gat lokið sóttkví í stúdióbúð hjá barnsföður mínum. En í þetta sinn var ég búin að heyra að þeir sem kæmu  frá háhættulöndum vegna Covid-19 þyrftu að gista á sóttvarnarhóteli þá hugsaði ég bara, já auðvitað, maður bara fer eftir reglunum, hvers vegna ekki.“

Hollendingar misst trú á sóttvörnum 

Sophie útskýrir að ástandið í Hollandi hafi verið slæmt í gegnum allan faraldurinn en nýgengi smita þar er með þeim hæstu í Evrópu. „ Þetta hefur verið rússibanareið að búa þar á þessum tíma. Þeir hafa farið frá því að vera með engar takmarkanir eða reglur upp í að loka algerlega öllu. Þá meina ég engin söfn, engir veitingastaðir, engar sundlaugar, engar líkamsræktarstöðvar, engir skólar, bara ekki neitt. Ég held að margir á Íslandi átti sig ekki á því hvað ástandið hefur verið slæmt í Evrópu. Ég er kokkur og ég náði að halda starfinu mínu í gegnum fyrstu lokanirnar en þegar önnur bylgja fór af stað missti ég vinnuna mína og fór þá að elda fyrir fólk svona „freelance“, kom heim til fólks og útbjó fallegar máltíðir. 

Ég bý í Rotterdam og það er risastór borg og Covid tímabilið þar hefur verið erfitt fyrir íbúa. Það er bara blaðamannafundur á tveggja vikna fresti, það var kosningabarátta á sama tíma og maður hafði á tilfinningunni að þetta snérist aðallega um einhvern pólitískan leik. Fólk missti trú á yfirvöldum og ráðleggingum og reglum þeirra. Sumir fóru að neita að ganga með grímur og fóru ekki eftir sóttvarnarreglum eða mótmæltu bólusetningum og veiran bara fór út um allt og allt varð verra og verra. Það má ekki fara út úr húsi eftir klukkan níu núna sem er ekki svo slæmt þannig séð nema kannski andlega, það er mjög skrýtið að vera bannað að fara út. Það sem mér hefur fundist erfiðast í þessu öllu er að hafa stöðugar áhyggjur af því hvenær og hvernig ég gæti næst komið heim til Íslands til að hitta stelpurnar mínar. Sóttvarnir í Hollandi eru ekki upp á marga fiska, þegar ég sneri þangað aftur eftir að hafa eytt jólunum á Íslandi þá fannst mér skrýtið að þurfa ekki að skila eyðublaði þegar ég lenti, ég fór alla leið í gegnum tollinn og enginn spurði mig að neinu.“ 

Var leidd í gegnum allt ferlið frá lendingu

Sophie útskýrir að hún hafi í þetta sinn þurft að fylla pappíra út á netinu um hvenær og hvernig hún væri að koma til Íslands og hvers vegna því því samkvæmt núverandi reglugerð verða farþegar frá þessum löndum að hafa gilda ástæðu til dvalarinnar.  

„Ég þurfti að taka PCR próf og fékk vottorð um neikvætt próf til að sýna á Schiphol flugvellinum í Amsterdam. Ég tékkaði mig inn, sýndi vottorðið, passinn minn var skoðaður aftur áður en ég gekk um borð í flugvélina, vottorðið skoðað og var aftur spurð af hverju ég væri að ferðast til Íslands. Flugferðin var þægileg, ég var í þriggja raða Boeing vél með aðeins um fimmtíu öðrum farþegum, mest fólki sem var búsett á Íslandi og fékk góða þjónustu um borð.  Ég var dálítið stressuð því ég vissi ekki hvernig þetta sóttkvíarhótel gekk fyrir sig en það sem gerðist var það að um leið og stígur frá borði á Keflavíkurflugvelli þá er einhver sem tekur á móti þér og leiðir þig áfram í gegnum öll skrefin.“ Sophie ítrekar að á engum tímapunkti hafi  hún verið ein, það hafi alltaf verið mjög almennilegt fólk sem leiðbeindi henni alla leið og henni hafi fundist það aðdáunarvert skipulag. 

„Fyrst fer maður í sýnatöku á flugvellinum þar sem maður þarf aftur að framvísa vegabréfi, svo fer maður í gegnum tollinn og þá eru lögreglumenn sem aftur skoða vegabréfið og spyrja af hverju maður er á landinu og þá fær maður sérstakan stimpil í vegabréfið en þar stendur nafnið á hótelinu sem maður á að fara á. Maður fær bækling þar sem maður getur lesið sér til um sóttkvíar reglur og svo sögðu tveir lögreglumenn og hjúkrunarkona hvaða flugvallarrútu ég ætti að fara í. Sýnatakan á flugvellinum og rútan kostuðu ekki neitt og hótelið er líka frítt. Þú þarft aldrei að borga fyrir neitt. Við keyrðum til Reykjavíkur og ég hélt að ég myndi verða í Fosshótelinu en var á hóteli skammt hjá sem heitir Storm Hotel.“

Allt starfsfólkið sem tók á móti okkur var frá Rauða krossinum og mér fannst aðdáunarvert að þarna var fólk sem talaði allskonar tungumál, til þess að geta betur útskýrt reglurnar fyrir þeim sem eru að koma. Þarna var til dæmis spænskur maður sem talaði enga ensku og þá kom stúlka sem talaði við hann á reiprennandi spænsku, og ég heyrði frönsku og pólsku líka talaða. Ég var bókuð inn á herbergi og var spurð hvort ég reykti.“ Sophie hlær og segist hafa hugsað guð minn góður ég byrjaði að reykja aftur um daginn, ég mun deyja ef ég get ekki reykt. En slíkt var ekki vandamál, hún fékk að velja sér reyk herbergi þar sem má reykja út um gluggann. „Ég var spurð um sérþarfir í mat, hvort ég væri með ofnæmi og fleira og ég ákvað að panta mér grænmetisfæði þrátt fyrir að ég sé ekki grænkeri, ég var bara forvitin að vita hvernig sá matur yrði. Svo fékk ég bara upplýsingablað um til dæmis að þeir séu með 24 tíma herbergjaþjónustu og einnig var boðið upp á sálgæslu ef maður þyrfti á því að halda. Mér fannst það alveg frábært að það hafi verið hugsað út í það.“

Ferskur, hollur matur þrisvar á dag

Að vera á hótelinu var semsagt eins og að vera á fínu hóteli, nema að þú mátt ekki fara neitt út úr herberginu nema í fylgd með starfsmanni Rauða krossins. Ég mátti fara tvisvar út að ganga á þessu tímabili í einn klukkutíma í senn og þá voru reglurnar að fara ekki í búðir eða neitt og alltaf vera í minnst 2 metra fjarlægð ef maður mætir manneskju. Maður má ekki snerta neitt í almenningsrýmum hótelsins, ekki lyftuhnappinn eða dyrahún eða neitt.“

Sophie segir að matarþjónustan hafi verið mjög góð. „Ég fékk matinn upp að dyrum þrisvar á dag og allt sem ég hef fengið hefur verið mjög gott. Ég er nú einu sinni matreiðslumaður og er ansi „picky“ um hvað ég vel mér að borða. Þetta var kannski ekki akkúrat eitthvað sem ég hefði gert en þetta var fullt af ferskum ávöxtum og grænmeti,quinoa salöt, fullt af avocado og margt fleira. Þetta er líka allt algerlega ókeypis og framleitt af sjálfboðaliðum rauða krossins. Ég fékk eins mikið te, sódavatn og kaffi eins og ég vildi í herberginu mínu, og ef mig langaði í eitthvað sérstakt var ekkert mál að fá það bara sent á hótelið. Herbergið sjálft var fallegt svona „standard double deluxe“ stærð með king size rúmi, hreinum handklæðum á hverjum degi og ég bara hef ekki neitt slæmt að segja um neitt af þessu.“ 

Spurð um hvaða dagar hefðu verið erfiðastir þá svarar Sophie að dagur eitt og tvö hefðu verið auðveldastir. „Þá var ég bara spennt að vera þarna á hótelinu og lét fara vel um mig. Á þriðja degi leiddist mér dálítið og langaði í eitthvað annað að borða og pantaði mér hamborgara. Þá fann ég aðeins fyrir því að vera innilokuð og frelsissvipt.  Úti var sól úti og fallegt og þá fór ég í gönguferð sem var gott þrátt fyrir að það væri skrýtið að hitta engan. Ég bara gekk meðfram sjávarsíðunni og naut þess að fá sólina í andlitið. Ég hef annars verið að lesa heilmikið, ég kom með nóg af bókum. Ég tala við vini og fjölskyldu og börnin mín og hef horft á nokkrar frábærar heimildarmyndir eða hangið í tölvunni. Ég hef ekki hitt neinn þar sem gestir mega ekki hitta neinn annan. Ég gæti lýst þessu dálítið eins og kvikmyndinni Lost in Translation,“ segir hún og hlær. „En á morgun fer ég í annað PCR próf og er þá frjáls eins og fuglinn ef allt fer vel. Mig langaði svo mikið til að þakka Íslandi fyrir að gera sóttkví eins þægilega og völ er á fyrir fólk sem þarf að fara í hana. Ég er þakklát Rauða krossi Íslands fyrir þetta einstaklega frábæra skipulag, mig langar að þakka fólkinu sem stendur vaktina í eldhúsinu. Þetta hefur virkilega allt verið eins gott og það mögulega gæti verið undir þessum óvenjulegu  kringumstæðum.“