Leigubílaröðin á La Entrega-ströndinni í Huatulco er lengst um fimmleytið í eftirmiðdaginn. Þá er skugginn farinn að fikra sig eftir gulum sandinum, vaggandi og hægfara eins og gömul kona með ávaxtakörfu á höfðinu. Við látum röðina ekki á okkur fá. Við erum saltstorkin og með sand á milli tánna, en sólin er notaleg á þessum tíma dags og það er dálítil gola. Hver á fætur annarri tínast mexíkósku fjölskyldurnar líka inn í bílana sína, klyfjaðar kæliboxum, sólhlífum, sundgleraugum og öndunarpípum, syfjuðum börnum. Maðurinn í hvíta plaststólnum kallar aftur og aftur í talstöðina eftir fleiri leigubílum. Þeir birtast efst á bílastæðinu, renna letilega niður að röðinni þar sem fólk stígur inn og heldur heim á leið. Um daginn þurftum við að bíða nokkuð lengi, maðurinn í hvíta plaststólnum ekki kominn á sinn stað. Þann daginn tókum við engan leigubíl heldur þáðum farið sem heimakonan bauð – hún var að skutla fjölskyldunni …