Þungir klossar óma á stigaganginum. Það er bankað harkalega á dyrnar. Höstuglegar raddir mæla á þýsku. Vopnaðir menn standa á ganginum. Þeir vilja fá að sjá skilríki mín. Þetta er eins og ég óttaðist. Ótal stríðsmyndasenur þjóta í gegnum huga minn.
Þetta byrjaði allt með því að ég ákvað að fara í sund. Stadtbad Neukölln, sundhöllin í næstu götu, var byggð árið 1914 í grísk-rómverskum stíl og þykir „ein echtes Schmuckstück in der Berliner Badelandschaft“, eða skartgripur í baðlandslagi Berlínarborgar. En ávallt fer eitthvað úrskeiðis, það er skólasund eða kvennadagur eða lokað vegna viðhalds og aldrei kemst ég inn. Ég held því aftur heim með þurra sundskýlu og handklæði í poka og ætla að ná í símann úr hleðslu áður en ég hef störf dagsins. En aftur fer allt úrskeiðis.
Það …
Athugasemdir