Ekkert gleður mig. Mig langar til að gráta.“ Ég þekki ekki tilefni þessara frægu orða Mahmoud Darwish en ég er viss um að aðstæður hans líktust ekki þeim sem við erum nú sokkin í. Að langa til að gráta en tárin gagnast þér ekki, að langa til að springa af bræði en geta ekki tjáð það, að svelta og vita ekki um mat. Við, sem búum yfir stolti og reisn, einbeitum okkur bara að mat og drykk. Það angrar mig að við erum orðin fullkomin andstæða þess sem við vorum fyrir stríðið. Nýjar, ljótar, eigingjarnar persónur, að berjast við hungur og dauða til þess að lifa, lifa lífi sem enginn veit hvað er í sínum innsta kjarna. Við lifðum dásamlegu lífi en fundum ekki fyrir því. Ég veit það ekki, en þegar okkur líður ömurlega áttum við okkur á eymdinni en þegar við erum hamingjusöm áttum við okkur ekki fyrr en síðar.

Hamingja er síðbúin uppgötvun, það varð mér ljóst í þessu örmagnandi stríði.

Nú finn ég hve hamingjusöm ég var í fyrra lífi mínu en þá var ég ómeðvituð um það og lifði ekki í augnablikinu eins og það var. Ég þrái stundirnar snemma morguns þegar ég vakna fyrr en venjulega og ákveð að útbúa ljúffengan morgunverð, ástríkan tebolla, fersk egg og ostaböku, með uppáhaldsbókina þar sem ég sit við matarborðið, nú finn ég að þessi augnablik eru svo dýrmæt að ég myndi greiða fyrir með hálfri ævi minni til að fá þau aftur, líka kvöldstundirnar, þar sem ég kveiki á kerti með nýja bók og kaffibolla og sælgætið sem ég útbý alltaf og rödd Abdel Halim ómar um staðinn.

Og viltu, heimur, viltu færa okkur gleði, viltu gera það, skilja depurðina eftir langt frá okkur og biddu gleðina að bíða, bíða eins og til sé leynd tilfinning fyrir því að gleðin sé hverful og að til sé fólk sem leitar hjálpar og grátbænir heiminn um að snúa ekki baki við okkur. En það er til einskis, því þessi örlög sársauka, svika, missis, verkja og hungurs virðast óumflýjanleg. Sérhverri manneskju sem fæðist palestínsk, sérstaklega ef hún er frá Gaza, verður útskúfað, frá öllum leiðum, stöðum og jafnvel hjörtum, eins og að vera frá Gaza sé smánarblettur.

Það er ekki lengur pláss fyrir neitt nema að dvelja við minningar fortíðar, og það rífur upp sár sem erfitt er að græða. Það angrar mig svo að ég get ekki afborið það. Hvernig geta allir draumar horfið og brunnið að ösku á einu augnabliki? Það er ekkert tóm til íhugunar eða gremju. Hér getur maður aðeins sætt sig við veruleikann eins og hann er og beðið óvissra örlaga sinna á þessum einangraða bletti á plánetunni jörð.