Það fyrsta sem grípur lesanda nýjustu ljóðabókar Elíasar Knarrar er kápumyndin: Píka úr skýjum. Myndin er lýsandi, en í bókinni finnast einmitt ljóð sem virðast blanda saman hinu himneska og hinu holdlega. Þótt lesandinn þurfi að hafa fyrir því að viðhalda samhenginu, þá virðist bókin hafa ljóðmælanda, Evgeníu að nafni, samkvæmt saurblaði bókarinnar.

Evgenía virðist vera skáldagyðja eða músa sem vaknar til himnesks lífs sköpunarkraftsins: „Ljósblá og skýjuð sköp / sváfu á himninum“. Hún vaknar „í leit að dómsdeginum … þar sem uppheimar myndu opnast / líkt og geispandi blómarós“. Sköpunin mun kalla fram „þyrniblóm“ sem „rumska / í hjarta / kirkjugarðsins“.

Blómin eru ljóðin sem í bókinni finnast (nema mér skjátlist hrapallega) og spyr ljóðmælandinn: „Ætli blóm / tungumálsins / dreymi? … ætli orð dreymi / um að vera það / sem þau voru / áður en þau / urðu til?“ Elías ætlar sér sem sagt stóra hluti í þessari bók, allt frá himneskri sköpun til ragnaraka með blóm listarinnar á milli. 

Íslenskt ljóðaáhugafólk ætti að þekkja Elías vel, en þetta galisísk/íslenska skáld vekur athygli á öllum upplestrum sem hann kemur fram á. Hann blandar saman hinsegin gjörningalist og miðaldasöng á fjölda tungumála og fer það alls ekki á milli mála hvers konar tungumálaséní Elías er. Samband Elíasar við íslenskuna er einstakt, enda er eins og hann sé frjáls undan þeim ósögðu hefðum sem lymskulega þjaka flesta þá sem yrkja á eigin móðurmáli. Elías skapar nýyrði og nýstárlegar samsetningar hægri vinstri, flest þeirra stórkostleg (nokkur dæmi úr bókinni: eindæma, drulluhærður, hamskeri, laufleysi, morgunhæna, örlöglaus, glyrnulegur, bensíngrár). Það er eins og einhver galdur felist í því að hafa örlitla fjarlægð frá tungumálinu sem ort er á og skilar það sér í hinum sérstaka og eftirminnilega stíl Elíasar. Það er einfaldlega þannig að fæstir aðrir íslenskir höfundar myndu láta sér detta í hug að óska eftir „gamaldags síma / til að hengja mig“.

Í bókinni virðast bítast á sköpunarkrafturinn og heimurinn í kring sem svo auðveldlega kæfir sköpunina í fæðingu. Tíufréttirnar bresta á og það er eins og andinn sökkvi niður í kalda gröf; stundum ímyndar skáldið sér „krafsið í kistunni“. „Höfundurinn hrasaði / ofan í bræðsluofninn / meðan tungumálið brann / til svartra kola“, segir í einu ljóði, en „glæðurnar eru fastheldnar / á gamlar venjur // aftur kviknar í draumnum / og í brjóstinu er fortíðin / logandi / bókabál“. Eins og segir annars staðar þurfa menntagyðjur að vera styttur „úr bronsi // viðkvæmt dýrðareðli þeirra / þarf á sterkum stoðgrindum að halda // músur eru / mýksta / áttfætlan“. Að viðhalda tengslunum við menntagyðjuna skiptir ekki aðeins máli fyrir ljóðmælandann persónulega heldur hefur víðari skírskotun. Baráttan milli listarinnar og heimsins er pólitískt- og tilvistarspursmál. Eins og segir á bakhlið bókarinnar, þá er líf músunnar samtvinnað lífi jaðarhópa sem „er ekki leyft að lifa heldur aðeins að láta sig dreyma“. Þannig öðlast lokalínur bókarinnar sína miklu vigt: „Ætli íslenska / tungu dreymi / einhvern / sannleika?“ Ef hún gerir það einhvers staðar, þá er það hjá Elíasi.