Að ganga inn á sýningu á verkum eftir Kristin E. Hrafnsson í Hverfisgalleríi er góð hvíld frá skarkala borgarinnar, en um leið felst í því ákveðin áhætta að staldra við og leyfa verkunum að hleypa að sér krefjandi spurningum. Verk Kristins einkennast af yfirvegun og meitlaðri hugsun sem er sett fram á hnitmiðaðan hátt í efni sem bera með sér ákveðinn þunga, líkt og steinum og stáli sé ætlað að jarðtengja hugsunina, eða festa hana niður.
Kristinn er af þeirri kynslóð íslenskra listamanna sem tileinkaði sér hugmyndalist upp úr miðri síðustu öld og lagði áherslu á að hugsunin kæmi á undan efnislegri úrvinnslu og framsetningu verksins. En hugmyndalist er ekki endilega góð þýðing á enska orðinu consept, sem getur einnig þýtt hugtak og skírskotað til heimspekilegrar hugsunar. Verk Kristins einkennast einmitt af heimspekilegum spurningum, þótt framsetning þeirra verði fyrst til sem hug-mynd og þau séu „teiknuð af huga“ svo vísað sé í listamanninn sjálfan. Það er hugsun um hugtak sem er viðfangsefni Kristins á sýningunni allt er nálægt og það er ekki lítið hugtakið því verkin fjalla öll um tímann og opna hvert og eitt á heimspekilegar vangaveltur um eðli hans, eiginleika og ekki síst hvernig við sem manneskjur skynjum þennan tíma.
Allt er nálægt
Titilverk sýningarinnar, allt er nálægt, er í anda þeirra verka Kristins sem vega salt á milli notagildis og listaverks. Verk sem lítur út eins og bekkur reynist vera með áletrun, „allt er nálægt“, en hún getur bæði vísað í viðfangsefni sýningarinnar, tímann, og rýmið sem hluta af tímanum ef við hugsum um tímann sem hreyfingu í rými.
Á veggjum hvort sínum megin við skúlptúrbekkinn er FRAMTÍÐARFORTÍÐ, verk í tveimur hlutum, en báðir hlutarnir byggja á handskrifuðum setningum sem hafa verið steyptar í stál. Önnur áletrunin, rituð af gamalli, titrandi hendi, segir: „Að baki: endalaus framtíð“, en hin, sem er ung og hefur ekki enn þá lært að skrifa beint, ritar „Framundan: endalaus fortíð“. Í þessum tveimur setningum kristallast hugsun um tímann sem snýr skilgreiningum á framtíðinni og fortíðinni á hvolf og vekur vangaveltur um það hvernig við sem manneskjur staðsetjum okkur gagnvart tímanum með því að ramma inn upphaf og endi lífsins, okkar eigin lífs og annarra, þótt tíminn sé áfram til handan við okkur sjálf. Það má þannig sjá bekkinn, allt er nálægt, sem staðsettan í núinu, eða á þeim stað þar sem fortíð og framtíð sameinast í hugsuninni.
Tímarnir
Tíminn birtist á annan hátt í þremur veggmyndum sem bera titilinn Tímarnir og sýna ólíkar framsetningar á hugmyndum um tímann, s.s. tíminn fyrir tímann, tíminn í tímanum, og tíminn handan tímans, sem Kristinn setur fram í formi þrívíðra línuteikninga úr ryðfríu stáli ásamt viðeigandi texta. Tíminn í tímanum er framsettur sem opið hringform þar sem tvær stuttar línur teygja sig ýmist yfir hringinn eða undir hann, en þessi sjónræna útfærsla á fullyrðingum sem fela í sér spurningar um tímann og hvað átt sé við með tímanum í tímanum knýja fram áframhaldandi hugsun áhorfandans. Spurningar og efnisleg framsetning þeirra er hnitmiðuð og felur í sér ákveðinn tærleika þar sem nóg er sagt og engu ofaukið, hvort sem Kristinn notar ljósmyndir líkt og í verkinu öldurnar aldirnar eða þungan efnivið eins og grástein, með áletrunum, áðan bráðum og vafabið á slípuðu yfirborði.
Það má nálgast verkin á sýningunni eins og þau koma áhorfandanum fyrst fyrir sjónir, sem snjallar útfærslur á hnyttnum orðaleikjum, eða leyfa þeim að kveikja heimspekilegar samræður um þetta fyrirbæri tímann. Verkunum er ætlað að hreyfa við slíkum hugsunum og ef áhorfandinn leyfir sér að fylgja þeirri hreyfingu dýpkar merking verkanna og upplifun hans, líkt og minnt er á með silkiþrykkinu 108 ára gamalt spurningarmerki MD. Það fer lítið fyrir þessu verki á sýningunni en það er ákveðinn lykill að verkum Kristins. Skammstöfunin MD er vísun í Marcel Duchamp, sem hefur ekki aðeins verið krýndur faðir hugmyndalistar 20. aldar heldur einnig margræðninnar sem einnig er að finna í verkum Kristins E. Hrafnssonar á sýningunni í Hverfisgalleríi.
Athugasemdir