„Ég er orðinn dauðinn sjálfur, sá sem eyðir veröldum.“ Þetta voru orð J. Robert Oppenheimer, sem oft er nefndur faðir atómsprengjunnar, þegar hann sá fyrstu tilraunina. Þar var hann að vitna í trúartexta hindúa en orðin voru viðeigandi. Vísindamenn sem unnu að þróun kjarnorkusprengjunnar höfðu mjög blendnar tilfinningar til gjörða sinna. 

J. Robert Oppenheimer

Á vissan hátt var þeim lofað að afrakstur vinnu þeirra myndi bjarga milljónum mannslífa með því að stytta stríðið, á sama tíma vissu þeir manna best hverjar afleiðingar yrðu. Ef ein lítil sprengja getur grandað borg, var bara tímaspursmál hvenær þær yrðu nægilega stórar til að tortíma heiminum. Þeir þekktu tæknina, þeir vissu takmörkin, eða öllu heldur skort á takmörkum kjarnorkuvopna. Þau myndu bara stækka og ógna jörðinni  í heild sinni á endanum, en hræðslan við að önnur ríki yrði á undan Bandaríkjunum að ná þessu tangarhaldi á heiminum dreif marga áfram í verkefninu.