Það mun vera goðsögn að læmingjahjarðir hlaupi fyrir björg. En víst er um að læmingjar eru hjarðdýr, rétt eins og mannskepnan.

Í öllum samfélögum má finna læmingjahjarðir. Norska hjörðin hleypur jafnan  beint til fjalla undir fánum kratismans.

Sú íslenska breytir stöðugt um stefnu og gleymir jafnharðan hvert hún hljóp síðast.

Fyrir áratug hljóp hjörðin í útrásar-, Ameríku-  og markaðsátt.  Hún gaulaði hátt  um hve frábærir bankarnir væru og hve stórkostleg hún sjálf væri.

Hún væri sköpuð til að sigra heiminn.

 Svo kaus hún besta  auðmanninn í blaðakjöri.

Nú hleypur hún í öfuga átt, í skandinavísku áttina, bölvandi  sjálfri sér og bönkunum, fordæmandi auðmenn og  segjandi  Ísland  ónýtt land.

 Hún virðist hafa gleymt sjálfsupphafningargaulinu enda er hún gleymin með afbrigðum.

Eins og skáldið orti:

„Já, þetta er nú algleymi ef algleymi er til,

 því ekkert ég man eða veit eða skil.“

Hvernig væri að Ísland skipti um nafn og nefndi sig „Lýðveldið Algleymi“?   

Eða „Amnesiu“.