Sumir segja að bestu listaverkin í almenningsrými séu einmitt þau sem aldrei verða til. Þau séu of ýkt, of spennandi, of viðkvæm, eða of hvað sem er til að verða fyrir valinu – þau hefðbundnu og pottþéttu séu frekar valin.

Hvað sem því líður er staðreynd að mikinn fjölda útilistaverka er að finna á höfuðborgarsvæðinu. Flest þeirra er að finna miðsvæðis í Reykjavík en þau er líka að finna á jaðrinum og á ólíklegum stöðum, þar sem fáir búast sérstaklega við því að rækta andann, meðan þeir sinna sínum daglegu erindum. 

Fólk er líka misjafnlega móttækilegt fyrir list í almannarými. Sumir segja hana þjóna litlum tilgangi og telja að ekki eigi að verja almannafé í listaverk, því sé betur varið í aðra hluti. Aðrir benda á að það megi ekki drekkja lífinu í steinsteypu. Listina verði að næra í manngerðu umhverfi því þannig líði öllum betur. Þessi sjónarmið tókust á nýverið, í samkeppninni um útilistaverk í Vogabyggð, þar sem margir supu hveljur yfir því að verja ætti 140 milljónum í pálmatré undir glerhjúp. Aðrir vörðu tillöguna og bentu á að list í almenningsrými væri fyrir alla til að njóta, óháð efnahag, stétt og stöðu. 

Ekki þarf að spyrja að því hvorum hópnum Carl Boutard, myndhöggvari og lektor við myndlistardeild LHÍ, tilheyrir. Hann er mikill áhugamaður um list í almenningsrými og ekki síst kann hann að meta skúlptúra af hinum ýmsu stærðum og gerðum. Að hans mati úir allt og grúir af áhugaverðum skúlptúrum á höfuðborgarsvæðinu, bæði þeirrar tegundar sem mannshöndin hefur skapað og annarra, sem hafa orðið til upp úr þurru, sprottið fram úr veggjasprungu, eða upp úr teiknibókum verkfræðinga, alveg óvart. Slíkir skúlptúrar séu ekki skilgreindir sem listaverk en séu það nú samt. Carl bauðst til að sýna ljósmyndara og blaðamanni Stundarinnar nokkur af sínum eftirlætisskúlptúrum á höfuðborgarsvæðinu.