Ískaldur dagur. Það er notalegt að koma inn úr kuldanum í fjölbýlishúsið þar sem Íris Jónsdóttir heilsar hlýlega. Inni í stofu situr glaðlegur strákur í svörtum og rauðum stuttermabol með mynd af stórri könguló framan á. Þetta er sonur hennar, Hjörtur Elías, sem er níu ára. Hann er með armband. Það er gert úr perlum og á þeim eru orðin FUCK CANCER.
Við setjumst inn í stofu. Hjörtur Elías sest á milli okkar og blaðar af og til í bók þar sem eru myndir sem teknar hafa verið í veikindum hans undanfarið ár.
„Hann er sem betur fer ekki lengur inniliggjandi í meðferð,“ segir Íris og sýnir hvar leggur liggur inn í líkama Elíasar en þar hafa lyfin farið í gegn.
„Hjörtur Elías var alltaf frískur drengur,“ segir Íris með áherslu. „Þetta barn var aldrei lasið og var með pottþéttar mætingar í skóla. Hann varð mjög veikur í lok janúar í fyrra. Hann kastaði mikið upp og var illt í maganum og var orðinn mjög fölur og máttlaus.“
Athugasemdir