Ferðalagið mitt, bæði í gegnum menntakerfið og nýsköpunarumhverfið, hefur verið fullt af lærdómi og áskorunum. Það sem ég hef lært af þessari reynslu hefur verið ómetanlegt, ekki aðeins fyrir mig persónulega heldur líka fyrir þau samfélagslegu gildi sem ég stend fyrir. Ég hef lært að ég get verið það sem ég vil, svo lengi sem ég trúi því sjálf. En þetta ferðalag hefur einnig leitt mig til að skilja að draumar eru ekki bara fyrir einstaklinginn – þeir eru hluti af stærra samhengi, hluti af baráttunni fyrir réttlæti, jafnræði og breytingum á því kerfi sem við öll lifum í.

Ég hef á eigin skinni fundið hvernig kerfin geta verið hindrandi fyrir nýja hugsun og nýsköpun. Menntakerfið, eins mikilvægt og það er, býður oft upp á þröngar leiðir og ákveðnar hugmyndir um hvað felur í sér „árangur“. En það sem ég hef lært, bæði í menntakerfinu og nýsköpunarheiminum, er að ég þarf ekki að fylgja þessum fyrirframgefnu hugmyndum. Ég lærði snemma að ég má hafa stórar hugmyndir, vera róttæk í hugsun og fylgja minni eigin leið – jafnvel þegar kerfið reyndi að þvinga mig inn í sín forpokuðu norm. 

Að heyra mörg „nei“ áður en ég fékk eitt „já“ hefur kennt mér mikilvægi þess að berjast fyrir réttindum mínum, ekki aðeins sem frumkvöðull heldur einnig sem kona og manneskja sem stendur með jafnrétti og sanngirni. Í nýsköpunarheiminum er það oft þannig að ef þú passar ekki inn í formið, ef þú ert ekki „nógu stór“ eða með „rétt tengsl“, þá verður þér hafnað. En það er nákvæmlega þetta sem hefur gert mig staðfasta. Ég lærði að höfnun er ekki endapunktur heldur tækifæri til að endurmeta og reyna aftur – og ef eitthvað, þá á höfnun bara að hvetja okkur til að brjóta niður þær hindranir sem standa í vegi okkar. Það sem skiptir máli er ekki að fá „já“ á fyrsta degi, heldur að halda áfram að berjast fyrir því sem við vitum að við eigum skilið.

Ég hef líka séð að það er alltaf fólk til í að styðja, hvort sem það er í minni eigin vegferð eða í baráttunni fyrir betra samfélagi. Við erum ekki ein í þessu og ég hef lært að það er styrkur í samvinnu. Þegar við störfum saman og styðjum hvert annað er hægt að ná fram breytingum, bæði í okkar eigin lífi og í samfélaginu. En ég hef líka lært að það er ekki nóg að bíða eftir breytingum – við þurfum sjálf að leiða þær. Við þurfum að krefjast þeirra. Kerfið breytir sér ekki sjálfkrafa; það er fólk eins og ég og þú sem getur breytt því.

Mistökin sem ég hef gert, bæði í viðskiptum og persónulega, hafa líka kennt mér dýrmætar lexíur. Það sem ég hef lært er að mistök eru ekki ósigrar heldur tækifæri til að vaxa og bæta okkur. Þetta á ekki bara við um mig sem einstakling heldur um allt samfélagið. Þegar við gerum mistök, sem samfélag eða þjóð, þá verðum við að læra af þeim, viðurkenna þau og vinna að því að gera betur. Þetta er hluti af baráttunni fyrir réttlæti og betri framtíð – að við látum ekki mistök okkar stöðva okkur heldur nota þau sem skref í átt að framförum.

Og þegar ég sætti mig við að ég þarf ekki að vera fullkomin í öllu, þá varð lífið aðeins léttara. Þetta á ekki bara við um mig sem einstakling, heldur um alla baráttuna fyrir jafnrétti og réttlæti. Það er enginn sem er fullkominn – en við verðum að þora að gera mistök og halda áfram. Við verðum að þora að standa fyrir það sem við trúum á, jafnvel þótt við rekumst á hindranir á leiðinni. Fullkomnun er ekki markmiðið – það er baráttan fyrir því sem er réttlátt, fyrir það samfélag sem við viljum búa í, og að halda áfram að tala upphátt um þau mál sem skipta okkur máli.

Ég hef líka lært að fylgja innsæinu mínu, sérstaklega þegar það kemur að baráttunni fyrir réttlæti og jafnrétti. Það eru stundir þegar rökin segja eitt, en innsæið segir mér annað – og ég hef lært að treysta á innsæið, sérstaklega þegar ég tala fyrir þeim málstað sem ég brenn fyrir. Að breyta kerfinu, að vinna að jafnrétti, það er ekki auðvelt, en það er nauðsynlegt. Og innsæið mitt hefur oft leitt mig að nýjum leiðum til að takast á við hindranir og finna nýjar lausnir.

SysturFida kom til Íslands 15 ára gömul. Á myndinni eru hún og Wala systir hennar í Palestínu, skömmu áður en árásir Ísraelshers hófust á Gaza. Faðir þeirra og þrjú yngri systkini búa á Vesturbakkanum, skammt frá Ísrael.

Að lokum hef ég lært að aldrei hætta að tala fyrir því sem ég brenn fyrir. Réttlæti og jafnrétti eru ekki eitthvað sem gerist af sjálfu sér – við verðum að berjast fyrir því. Við verðum að krefjast þess að normið breytist og að samfélagið þróist í átt að meira réttlæti og sanngirni. Ég hef séð hvernig ég get haft áhrif með því að segja sannleikann upphátt, með því að tala um réttlæti og vera til staðar fyrir aðra. Ég hef trú á því að ég, og fólk eins og ég, geti haft áhrif á kerfin, hvort sem það er í menntakerfinu, nýsköpunarkerfinu eða samfélaginu í heild.

Þetta er það sem ég hef lært. Ég hef lært að við þurfum ekki að vera fullkomin til að ná árangri – við þurfum bara að vera staðföst og halda áfram að berjast fyrir réttlæti. Það er ekki nóg að bíða eftir breytingum – við verðum að leiða þær sjálf. Þetta er sú vegferð sem hefur leitt mig hingað, og ég mun halda áfram að berjast fyrir samfélaginu sem ég vil sjá verða að veruleika.