Við sem þóttumst komin til vits og ára á tíunda áratugnum munum eftir því þegar Emilíana Torrini steig fyrst fram á sjónarsviðið, hversu samband hennar við tónlist og lagasmíðar virtist sjálfsagt og eðlilegt. Það var líkt og alltaf hefði verið sjálfgefið að hlutverk Emilíönu í heiminum væri að fremja tónlist.

Núna nær okkur í tíma, á mánudagsmorgni í júlí, situr Emilíana við eldhúsborðið heima hjá mér og þegar ég les þessi byrjunarorð fyrir hana fer hún að hlæja. Það er heilshugar hlátur sem dregur ský frá sólu.

   „Fremja tónlist,“ hlær hún. „Það er geggjað, eins og að fremja ódæði eða morð!“  

   Listin er hættuleg, samsinni ég. En hvenær vissir þú það? Hvenær og hvernig fæddist vissan um að þú værir músikant?

   „Kannski var það ekki endilega alger fullvissa til að byrja með, en það var svo náttúrulegt að vera stöðugt að syngja. Og gera hljóð. Taktur kom eðlilega …