Amma mín féll frá árið 2005. Allt frá andláti hennar hefur föðurbróðir minn búið einn í húsinu. Í verkefni fyrir Ljósmyndaskólann ákvað ég að fjalla um pabba, bræður hans og æskuheimili þeirra. Pabbi minn er Þröstur Jónsson og bræður hans, Einar, Tómas og Reynir Jónssynir. Bræðurnir ólust upp á Reykjabakka í Hrunamannahreppi og búa allir enn í augsýn við æskuheimilið. Samgangurinn hefur því alltaf verið mikill. Tómas og pabbi búa í sömu götu og Reynir býr á næsta bæ við Einar, sem hefur búið á Reykjabakka alla sína ævi.
Húsið er algjört tímahylki og minnir helst á kvikmyndasett. Húsið og flest allt þar inni er í upprunalegu ástandi. Varla hefur verið hreyft við neinu sem tilheyrði ömmu og afa í húsinu, en þegar ég kom aftur þar inn fann ég fyrir lyktinni af þeim og minningarnar helltust yfir. Á myndunum má meðal annars sjá úlpu ömmu minnar sem hangir enn í forstofunni, greiðuna hennar, prjónadót, skó og dagblöð aftur til ársins 1996. Eins tók ég myndir af herbergjum bræðranna, sem hafa lítið breyst frá því að þeir fluttu út. Einar sefur enn í sama herbergi og áður.
Amma og afi, Þóra og Jón, byggðu húsið árið 1950 og héldu þar bú með kúm og kindum, auk þess sem þau ræktuðu grænmeti. Þau voru með þeim fyrstu í garðyrkjurækt í Hrunamannahreppi, byrjuðu í kartöflurækt og fóru svo að rækta grænmeti. Allir bræðurnir starfa við garðyrkju nema Tómas sem starfaði við sorphirðu í sveitinni. Þröstur og Einar eru í útiræktun grænmetis, en Reynir rekur garðyrkjustöðina Reykás þar sem hann ræktar tómata, gúrkur og salat. Foreldrar mínir, Þröstur og Sigrún, reka saman Garðyrkjustöð Sigrúnar sem er alfarið í útiræktun grænmetis og ræktar meðal annars hvítkál, rauðkál, grænkál, spergilkál og blómkál. Þau eru með nokkur gróðurhús fyrir sáningu og uppeldi grænmetisplantna á Reykjabakka, þannig við fjölskyldan höfum eytt miklum tíma þar í gegnum tíðina. Þótt ég hafi varið miklum tíma á Reykjabakka í tengslum við garðyrkjuna þá hef ég ekki farið inn í húsið síðan amma lést.
Ég var mikið hjá ömmu þegar hún var á lífi svo það var skrítið að hætta allt í einu alveg að kíkja inn til hennar, þótt ég væri mikið á staðnum. Ég var lengi forvitin um hvernig húsið hefði breyst að innan og það var því skemmtilegt að vinna þetta verkefni. Það var algjört nostalgíukast að stíga þarna inn, þar sem nánast ekkert hefur breyst og allt er enn á sínum stað.
Einar frændi minn er mjög nægjusamur maður sem hefur enga þörf til að breyta til eða gera húsið upp. Það gerir húsið einstakt. Mér leið alveg eins og ég væri í heimsókn hjá ömmu og afa þegar ég fór aftur þar inn eftir öll þessi ár, sem var mjög sérstök tilfinning.
Tóti