„Þá varð mér litið út um gluggann, á naktar greinar sem bar við hvítan himin, og ákvað að ákvörðunin um að flytja hingað hefði verið rétt, eða í versta falli ekki röng. Þak yfir höfuðið. Dapurleg fegurð. Friður. Húsið var lítið en hátt til lofts í stærsta rýminu sem gegndi hlutverki eldhúss, stofu og borðstofu. Til að spara pláss og fé höfðum við keypt skáphurðir úr Ikea í stað venjulegra hurða en þær voru rennihurðir og úr gleri og gáfu heimilinu japanskan blæ – þótt það væri að öðru leyti sundurgerðarlegt; gólfið flotað, húsgögnin tilviljanakenndur samtíningur, pottaplöntur lifðu af dragsúg og skort á sólarljósi. Hátalarar, magnarar, gamlar myndavélar og önnur tæki voru áberandi – líkt og við byggjum í stúdíói. Við höfðum fengið okkur kamínu vegna þess að þegar vindur blés að norðan næddi kuldinn inn í húsið og í vetur sem leið sátum við stundum á púðum við eldinn. …