Birgir Svan með frumefnahatt
Birgir Svan Símonarson hefur löngum verið huldumaður í íslenskum
skáldskap. Enda við hæfi, eru ekki öll góð skáld huldumenn eða álfkonur? Alltént hefur Birgir gefið bækur sínar út sjálfur og lítið komið við sögu bókmenntabáknsins. En má telja költskáld, hann á sér sína aðdáendur. Nýlega kom út átjánda ljóðabók hans og nefnist „Frumefnahatturinn. Spunahljóð tómleikans“. Fyrsta og besta ljóð bókarinnar ber heitið „Frumefni“. Þar veltir skáldið því fyrir sér hvort ljóðið sé ekki frumefni allra hluta „Ljóð í föstu formi, rennandi eins og vatn, svífandi eins og ský“ (bls 8). Snjöll hugmynd og gott kvæði. Sum kvæðanna eru í þessum hugkvæma, frumspekilega spunastíl, önnur eru jarðbundnari. Yfirleitt er ljóðmælandi, fyrsta persóna eintölu, fyrirferðarmikill í bókinni. Kaupmannahöfn kemur all nokkuð við sögu og safnið merka í Louisana líka. Auk ljóða má finna örsögur í kverinu en mörkin milli sagna og ljóða óskýr eins og vera ber.
Rétt eins og mörkin milli veru og leiks.
Athugasemdir