Það virðist ríkja ákveðinn misskilningur hjá landbúnaðarráðherra (og fyrrum utanríkisráðherra) Gunnari Braga. Misskilning um hverjum hann þjónar, hvert hlutverk hans er og hvað sé skynsamlegast fyrir hann sjálfan að gera.

„Við skulum hafa það alveg á hreinu að um leið og dagsetning verður komin þá er stjórnarandstaðan komin með vopn í hendurnar ...“ sagði hann í morgunútvarpi rásar 2.

Þetta er mjög athyglisverð afstaða. Svo virðist sem ráðherrann líti á upplýsingagjöf sem einhvers konar vopn í valdabaráttu. Ef framsókn veit hvenær kosningar verða getur framsókn búið sig undir „stríðið“ betur með því að kaupa auglýsingatíma og leigja húsnæði undir kosningamiðstöðvar. Með því að neita stjórnarandstöðu um þessar upplýsingar er kannski hægt að kúga hana til hlýðni.

En þetta er ekki skynsöm afstaða. Þetta er afstaða sem framsóknarflokkurinn og fylgismenn hans tapa einna mest á. Því með þessu undirstrika þeir tvennt:

A) að þeir svífist einskis í valdabaráttu.

B) að þeim er alveg sama um allt gagnsæi og almenning.

Því það er ekki gagnvart stjórnarandstöðunni sem Gunnar Bragi skuldar fyrst og fremst útskýringar, upplýsingar eða auðmýkt.

Það er gagnvart almenningi, og m.a. þeim sem kusu framsókn síðast. Það er fólkið sem á skilið að vita hvenær kosningar verða. Gunnar Bragi á að vinna fyrir þetta fólk, þjóna því (minister of agriculture væri betur þýtt sem landbúnaðarþjónn heldur en landbúnaðarráðherra en stundum geta orð ruglað okkur í ríminu). Hlutverk „ráðherra“ er að miðla upplýsingum til almennings, og þjóna hagsmunum þess sama almennings.

Og pælum í þessu, ef við virkilega lítum á upplýsingar og gagnsæi sem óvin okkar hvar endum við þá? Gæti stjórnarmeirihluti neitað stjórnarandstöðu um rannsóknarniðurstöður, um innihald lagafrumvarpa, um allar stjórnsýslulegar upplýsingar af því það gæti hugsanlega verið notað sem vopn í pólitískri baráttu.

Þessi hugmynd um upplýsingar sem vopn er nefnilega býsna djúp kanínuhola.

Sem betur fer eru einhver lög til um upplýsingaskyldu og stjórnvöld geta ekki leynt öllu, allan tímann. En þessi afstaða er í besta falli kjánaleg og í versta falli stórhættuleg.

Fyrst og fremst er hún þó vanvirðing gagnvart kjósendum. Með því að leyna kosningadagsetningu er ráðherra ekki í stríði við stjórnarandstöðu, hann er í stríði við almenning, sama almenning og krafðist kosninga nú í vor.