Dýrlingasögur eru í miklu uppáhaldi hjá mér. Þegar ég flutti til Frakklands í fyrra skiptið bjó ég í St.Denis nefnt eftir klaustrinu tileinkað einmitt heilögum Dennis. Núna hef ég búið í eitt ár norðan við Montmartre þar sem Denis var hálshogginn. (Montmartre er einmitt dýrlingafjall).

Sagan að baki nöfnum Montmartre og bænum St. Denis sem er í nokkrum kílómetrum norðar (og er einmitt þar sem íslenska landsliðið spilaði á móti Austurríki og Frakklandi), er sú að þegar rómversku hermennirnir höfðu hálshoggið Dennis fyrir að boða kristna trú þá stóð hann aftur á fætur og tók upp höfuð sitt. Hélt svo áfram að predika á meðan hann gekk niður dýrlingafjall en þegar ræðunni lauk var missti hann höfuðið aftur, þagnaði og dó. Það má segja að þetta kraftaverk toppi flest það sem Jesús gerði, það tók Dennis enga þrjá daga að rísa upp frá dauðum, heldur tók hann höfuðið strax upp og gekk 10 kílómetra áður en hann féll. En einmitt þar reis svo klaustrið og bærinn.

Frakkland var lengi ofboðslega kaþólskt land. Trúin veitti konungum umboð. Merovingíarnir töldu sig afkomendur Jesú Krists, (hey, heiðnu konungarnir töldu sig afkomendur Óðins og það virkaði fyrir þá), og frá því löngu áður en Karlamagnús var krýndur af páfanum voru hagsmunir ríkis og kirkju farin að vefast saman.

Konungar voru krýndir í Reims, og eftir krýningarathöfnina voru þeir orðnir heilagir menn. Fátæklingar með alvarleg veikindi eltu konunginn á leið hans frá Reims til Parísar og hlutu blessun hans, sumir höfðu trú á því að slík blessun (þar sem konungurinn hefði verið blessaður af guði) myndi hafa lækningarmátt. Og þar sem lyfleysa getur verið áhrifamikil er víst að einhverjum leið betur í einhvern tíma, þótt maður sé efins um að snerting frá konungi lækni blindu mjög auðveldlega.

Konungurinn var krýndur í Reims, stýrði frá París (eða hvert svo sem hirðin fylgdi honum) og þegar hann lést var hann grafinn í klaustrinu St. Denis. (Sem geymdi einmitt líka stríðsfána konungdæmisins).

Að efast var í raun að grafa undan valdi konungsins. Konungurinn var verndari kirkjunnar, kardínálar urðu oft ráðherrar ef ekki valdamestu menn ríkisins meðan konungurinn var ungur. Richelieu kardínáli sem við þekkjum úr sögunum um skytturnar þrjár varð t.d. nokkurs konar forsætisráðherra í umboði Lúðvíks 13. (Og átti stóran þátt í að auka miðstýringu ríkisins, koma á einveldinu og draga úr völdum aðalsmanna).

Það er því kannski ekki tilviljun sú mikla áhersla sem lögð er á aðskilnað ríkis og kirkju í Frakklandi, og var komið á af lýðveldissinnum. Enginn má mæta í skóla með kross um hálsinn, híjab á höfði, gyðingakollhúfu. Veraldlegu lögin eru býsna ströng og meina ríkinu algerlega að nota trúarleg tákn, pólitíkusum að nota trúarlegt tal í embætti, og gera trúna að algjöru einkamáli í raun. Það eru rosaleg umskipti frá hinu mjög svo trúarlega einræði og tók í raun alla nítjándu öldina til að koma í gegn. (En franska byltingin gekk hvað lengst samt þegar Robespierre lét ríkið taka yfir eigur kaþólsku kirkjunnar og fyrirskipaði skynsemistrú í staðinn).

Ferlið hófst þó í upplýsingunni. Þessu bjartsýna tímabili þegar frönskumælandi elítur Evrópu, allt frá Rússlandi til Ítalíu sannfærðu sjálfa sig um að upp væri runninn nýr tími þar sem myrk hjátrú miðalda myndi víkja fyrir upplýstara samfélagi. Sumpartinn var það rétt hjá þessari elítu, en það sem aðalsfólkið í Svíþjóð, Danmörku, Þýskalandi, Ítalíu, Englandi, Rússlandi og að sjálfsögðu Frakklandi áttaði sig ekki á, var að með upplýsingabyltingunni myndu aðrar byltingar fylgja, og að héðan í frá væri runninn upp tími þar sem allt vald yrði dregið í efa.