Það var í nóvember árið 2007 sem ekkjan og einstæða móðirin Enid Mbabazi frá Úganda steig út úr flugvél í Keflavík, eftir langt ferðalag frá einni heimsálfu til annarrar. Hún hafði örsjaldan stigið upp í flugvél og aldrei áður komið til Evrópu. Nú var hún komin alla leið norður til Íslands. Þar sem hún flaug inn til lendingar síðdegis og horfði hugfangin út kom henni í opna skjöldu hversu dimmt var yfir. Þó var myrkrið ekki þyngra en svo að hún sæi ekki snjóinn, sem fékk hana til að taka andköf af hrifningu. Hún hafði bara séð snjó í bíómyndum. Enid hafði skilið tveggja ára dóttur sína, Patience, eftir í umsjá ömmu sinnar í Úganda. Hún vonaði að þær mæðgurnar yrðu ekki aðskildar lengi en hér ætlaði hún að búa hjá mágkonu sinni, freista þess að finna vinnu og safna peningum til að geta fengið dóttur sína til sín og veitt henni betra líf. Hún hafði engu að tapa.

Heima í Úganda átti hún ekkert, maðurinn hennar hafði nýlega látist í bílslysi og þar var enga vinnu að hafa fyrir konu í hennar stöðu, einstæða og allslausa móður. Hún vissi ekki hvað biði hennar á Íslandi en trúði því að lífið gæti orðið betra. Það átti eftir að ganga eftir, þrátt fyrir að hún ætti vissulega eftir að lifa nokkur erfið ár meðan hún byggði upp líf sitt frá grunni. Enid grunaði aldrei að fjarlægur draumur hennar yrði að veruleika, að tæpum áratug seinna ætti hún eftir að birtast í aðalhlutverki á stóra tjaldinu og hún ætti eftir að fullyrða, án þess að ýkja nokkurn skapaðan hlut: „Ég er hamingjusamasta kona í heimi!“