ex vinir á fertugsaldri sátu á kraftbjórabar í miðbæ Reykjavíkur í byrjun janúar og ræddu málin. Þar bar hvorki fótbolti né stefnumótalíf á góma heldur embætti forseta Íslands. Þeim fannst umræðan um embættið vera á villigötum. Að það vantaði nýja nálgun. 

Þremur dögum áður, 2. janúar, hafði einum mannanna, Viktori Traustasyni, brugðið í brún þegar hann heyrði að Guðni Th. Jóhannesson, núverandi forseti, ætlaði ekki að gefa kost á sér að nýju. 

Hann hafði þarna verið atvinnulaus í nokkra mánuði, þrátt fyrir að hafa sent út feikn af atvinnuumsóknum. 

„Guðni er að segja af sér, ég verð akkúrat 35 ára á árinu, ég er með tilbúnar hugmyndir sem ég tel frekar vandaðar og þróaðar í kringum þetta embætti og það vill svo til að ég hef akkúrat nægan tíma til að standa í þessu,“ hugsaði Viktor með sér. 

Hann hringdi í frænda sinn sem hann lítur upp til og annarra sem hann hafði átt í „djúpum stjórnmálasamræðum“ við í gegnum tíðina.

Þegar hann bar undir þá hugmyndir sínar, t.a.m. aðalstefnumálið „enga þingmenn sem ráðherra“, fékk hann jákvæð viðbrögð. 

„Ég verð að gera þetta, er það ekki?“ spurði hann sjálfan sig og segir að hann hafi ekki ákveðið að bjóða sig fram fyrir sjálfan sig heldur vegna þess að honum hafi fundist að einhver þyrfti að gera það til þess að koma hugmyndunum í það minnsta á kortið, ef ekki alla leið inn í forsetaembættið. 

„Það langar engan í þessa athygli,“ segir Viktor, og þegar blaðamaður maldar í móinn, segir að einhvern langi líklega í hana, svarar Viktor: 

„Ég leit meira á það þannig að ég væri að fórna mér fyrir hjörðina.“ 

Fékk blað og penna á barnum

Þetta kvöld á kraftbjórabarnum tók Viktor ákvörðun um að leggja í framboð. Hann fór á barinn og fékk þar lánað A4 blað og penna. Á þessu blaði og með þessum penna varð fyrsta síða undirskriftalista, sem átti eftir að spanna 62 handskrifaðar síður, til. Vinirnir sex skrifuðu allir undir, sem og barþjónarnir tveir. 

„Ef maður ætlar að gera þetta verður maður að tala við ókunnuga líka,“ hugsaði Viktor, sem fannst það á þessum tímapunkti óþægilegt, en rölti yfir á næsta borð og fékk undirskriftir frá tveimur í viðbót. 

„Nú þurfum við bara 1.490 í viðbót,“ hugsaði hann með sér. „Þetta er eins og að stíga hjól í gang. Það er erfitt en allt í einu kemur skriðþunginn og þá heldur maður bara áfram og áfram og er ekki að kippa sér upp við neikvæðni eða reiði eða rifrildi.“ 

Næstu fjóra mánuði hélt Viktor áfram að safna undirskriftum. Hann kynnti sig fyrir tugum nokkra daga vikunnar, stundum allt að 200 manns á einum degi, og fór hringinn til þess að safna í hverjum landsfjórðungi.