Það var laust fyrir klukkan 10 að kvöldi 16. desember 1920. Hátt uppi í fjallshlíð í Haiyuan-héraði í Kína var hellir, þar sem hafði lengi verið mannabyggð. Fjöllin á þessum slóðum umkringja djúpa dali og þau eru gljúp og sundursprungin og í sumum þorpum bjuggu fleiri íbúar í hellum en húsum. Sá tiltekni hellir sem hér er nefndur til sögu var hins vegar nokkuð frá öðrum mannabústöðum, enda vildu þeir 300 menn sem höfðu safnast inn í hann þetta kvöld fá að vera í friði.

Við hellismunnann var kornungur varðmaður sem gætti þess vandlega að engir væru að sniglast við hellinn sem ekki ættu þangað erindi, en það var reyndar lítil hætta á því. Það var kalt í lofti, hiti nálægt frostmarki og illyrmislegur vindur gnauðaði og blés þurrum leir og fokmold úr gróðurlítilli fjallshlíðinni. Það var orðið dimmt en rykið í vindinum jók á myrkrið.

Dyravörðurinn heyrði að inni …