Fyrir fimm árum síðan þurfti ungur íraskur faðir, Ali Aljoubi, að bregða sér út af heimilinu til að kaupa í matinn fyrir fjölskyldu sína. Hann tók þriggja ára dóttur sína, Fatimu, með sér í leiðangurinn. Hann vissi eins og aðrir að hversdagsleg ferð eftir matvöru gæti verið hættuför en þannig var lífið sem hann þekkti í Bagdad í Írak. Feðginin voru óheppin. Einhver hafði komið fyrir sprengju, einmitt þar sem þau þurftu að sinna sínum erindum. Fatima varð fyrir sprengjunni og slasaðist alvarlega, missti bæði fingur og tær. Sú skelfilega lífsreynsla er ekki ástæðan fyrir því að feðginin finna sig nú hér uppi á Íslandi. „Þetta er eðlilegt fyrir okkur,“ segir Aljoubi, þegar hann segir þessa sögu af óförum dóttur sinnar, eins og í hálfgerðu framhjáhlaupi. Þau flúðu ekki heimaland sitt eftir þetta, heldur eftir lífshættulega skotárás sem beindist beint að þeirra fjölskyldu. Þess vegna eru þau nú hér á …
Þessi grein birtist upphaflega í Stundinni fyrir meira en 4 árum.
Sögð njóta sömu réttinda og grískir ríkisborgarar í Grikklandi
Tvær fjölskyldur frá Írak, með þrjár ungar stúlkur á sínu framfæri, voru ekki metnar í nægilega viðkvæmri stöðu til að þeim yrði veitt alþjóðleg vernd á Íslandi. Senda á fjölskyldurnar aftur til Grikklands, þar sem þær bjuggu áður í tjaldi í á þriðja ár, við afar slæman aðbúnað. Í fjölskyldunni eru einstaklingar sem eiga við alvarleg andleg og líkamleg veikindi að stríða, auk þess sem ein stúlkan, Fatima, glímir við fötlun eftir að hafa orðið fyrir sprengjuárás í æsku.
Athugasemdir