Ingólfur Sigurðsson knattspyrnumaður vakti mikla athygli þegar hann steig fram árið 2014 og lýsti því hvernig er að lifa með kvíðaröskun. Undanfarin ár hefur hann skrifað pistla og flutt fyrirlestra um andleg veikindi íþróttafólks og opnað þannig umræðuna um mál sem áður lágu í þagnargildi.
Í dag veltir hann því fyrir sér á Facebook-síðu sinni hvers vegna það er jafn algengt og raun ber vitni að þeir sem fremja ódæðisverk séu stimplaðir sem geðsjúklingar. Stundin fékk leyfi til að birta hugleiðingu Ingólfs í heild:
Ég er geðsjúklingur – sem getur verið bara ansi fínt svona inn á milli – og ég þekki fullt af öðrum geðsjúklingum. Þessi hatramma barátta við sjálfið reynist fólki erfið – óáþreifanlegur sársauki og hávær alsæla – sífellt að reyna miða sig við rúðustrikað samfélagið og staðsetja sig öðru hvoru megin við línuna.
Geðsjúklingarnir sem ég þekki eru allir gott fólk. Flestir þeirra eiga sameiginlegt að vera viðkvæmir, næmir og hæfileikaríkir. Sveiflurnar gefa aukna dýpt til þess að setja lífið í samhengi – því maður er alltaf að leita svara, maður vill skilja og mæta skilningi.
Það er óhugnaleg bylgja voðaverka í heiminum og eins og gefur að skilja flytja fjölmiðlar fréttir af ódæðunum. Þegar komið er í ljós hve margir hafa fallið eða særst beinast spjótin að árásarmanninum sem er krufinn til mergjar. Þá er jafnan brýnast að segja frá því að maðurinn hafi verið geðsjúkur og jafnvel þurft á einhverjum tímapunkti æviskeiðs síns að leggjast inn á geðdeild til skamms tíma. Ef maðurinn er ekki múslimi, þá hlýtur hann nú að vera geðsjúkur. Ráðgátan leyst, eða hvað?
Voðaverk sem þessi eiga ekki skylt við það að vera geðsjúkur – heldur eitthvað allt annað og alvarlegra. Þunglyndur maður tortímir ekki sjálfum sér ásamt fullsetinni flugvél vegna þess að þunglyndið gerði honum það. Ekki frekar en það skipti máli hverrar trúar hann er. Eða hvort hann sé haldinn líkamlegum sjúkdómi. Eða hvað hann borðaði í morgunmat. Mér finnst það heldur einfeldningslegur dómsúrskurður að undirstrika geðheilsu árásarmanns í fjölmiðlum til þess eins að loka málinu. Það vekur fordóma gegn geðsjúklingum sem hafa ekkert unnið sér til saka og myndu ekki gera nokkrum manni mein – nema hugsanlega sjálfum sér.
Athugasemdir