Það er með hreinum ólíkindum hve Sjálfstæðisflokkurinn er „óheppinn“ þessi misserin. Það virðist nánast sem flokkurinn hafi sérhæft sig í því að leiða til áhrifa og valda allt það versta sem finna má í samfélaginu. Hann er nánast bíómyndalegur þessi óþokki sem ekur eins og brjálæðingur eftir Reykjanesbrautinni með vasa fulla af mögulega stolnu fé eftir að hafa spúið reyk og eimyrju í augu barna og fullorðinna með einhverri ógeðslegustu verksmiðju sem sett hefur verið upp á þessu landi. Allt með sérlegri velþóknun og hjálp Sjálfstæðisflokksins. Og svo er pabbi forsætisráðherrans að skrifa upp á aflátsbréf fyrir barnaníðing! Sem í sjálfu sér er flokknum ekki endilega til vansa – en hann sér þó til þess að svo verði þegar dómsmálaráherrann reynir að brjóta lög til að fela hið sanna. Auk þess er engin sérstök ástæða til bjartsýni. Kjör formanns ungliðahreyfingarinnar virðist aldrei hafa verið óheiðarlegra og svívirðilegra – og aldrei hafa eldri áhrifamenn innan flokksins gengið harðar fram í að lýsa sérstakri velþóknun með kjörið.

Það hlýtur að vera sárt að vera heiðvirður Sjálfstæðismaður. Það hlýtur að stinga í hjartað að sjá að flokkurinn er nánast ónýtur; handbendi ómerkilegra lukkuriddara, fjárplógsmanna og perverta. Flokkur sem á sér glæsta sögu má sætta sig við hlutverk hundræfils sem þefar sér leið að kjötkörlunum og út úr ógöngum fyrir siðblinda.