Fyrsta verkefni mitt í blaðamennsku var að leita að skemmtilegum viðmælendum fyrir áramótagrein Stúdentablaðsins. Mér datt umsvifalaust í hug að hringja í Auði Haralds. Manneskjuna sem ég hafði dáð frá því að ég las Baneitrað samband á Njálsgötunni fjórtán ára og hló og skríkti yfir drepfyndnum samskiptum Konráðs og mömmu hans. Fyrsta bókmenntaritgerðin í menntaskóla var skrifuð um Hlustið þér á Mozart, ég gapti yfir Læknamafíunni og fékk vel útilátið högg bæði á trýnið og í magann þegar ég las Hvunndagshetjuna um tvítugt.

Það er vægt til orða tekið þegar ég segi að átrúnaðargoðið Auður hafi valdið vonbrigðum. Mig minnir að ég hafi beðið hana að nefna það sem að hennar mati var best og verst á árinu sem þá var að líða. Hún gæti hugsað málið og svo myndi ég hringja í hana daginn eftir til þess að taka niður svörin.

Blaðabarnið hrökk í kút þegar Auður sagði ískalt: …