Þegar kórónuveirufaraldurinn skall á vantaði íslenska ríkið reiðufé. Tekjur þess drógust saman og útgjöld jukust gríðarlega þegar ríkissjóður þurfti að notast til að styðja við fólk og fyrirtæki í landinu sem varð fyrir efnahagslegum áhrifum af faraldrinum. Einhvern veginn varð að borga fyrir þennan halla, sem var samanlagt tæplega 275 milljarðar króna á árunum 2020 og 2021.
Það var meðal annars gert með því að ríkið tók 190 milljarða króna að láni úr vandræðasjóði sem Bjarni Benediktsson fjármála- og efnahagsráðherra fer með yfirstjórn með lögum samkvæmt. Hinum svokallaða ÍL-sjóði, sem heldur á skuldasyndum hins skelfilega rekna Íbúðalánasjóðs. Þetta var gert með því að ríkið gaf fyrst út skuldabréf í janúar 2021 upp á 102 milljarða króna sem bar 0,87 prósent verðtryggða vexti og er á gjalddaga í ársbyrjun 2032 og lét ÍL-sjóð kaupa. Ári síðar var gefið út annað skuldabréf, nú upp á 88 milljarða króna, sem ber 0,52 prósent …
Er ekki löngu kominn tími til að setja bönd á þetta athæfi?
Það eru mjög mörg kerfi samfélagsins sem og eru misnotuð.
Þar vega mest ótrúlega mörg svokölluðu lífeyrissjóðs kerfi, þar sem hið opinbera ásamt ótrúlega mörgum öðrun, hafa reynt að leika sér með.
Er ekki löngu kominn tími til að samfélag okkar sé rekið fyrir samfélagið, en ekki einhverja ætlaða sjálfskipaða pótintáta?
Getur verið að okkar samfélag, í smáu og stóru, sé sjúkt af spillingu?