Í byrjun ágúst árið 2015 fékk ég símtal frá félagsráðgjafa sem sagðist vera fyrir utan bráðamóttökuna í Fossvogi og með henni væri kona sem væri nú skjólstæðingur hennar. Hún hafði orðið fyrir ofbeldi og læknir sem skoðaði hana segði að það þyrfti að mynda áverkana, „en hún fór út og fæst ekki til að koma með mér aftur inn á spítalann,“ sagði ráðgjafinn. „Hún vill tala við þig.“ Ástvina mín kær, sem var þá mjög veik af fíknisjúkdómi, sagði þegar hún kom í símann að hún ætlaði ekki aftur inn á deildina, þar hefði verið talað við sig af lítilsvirðingu. Hún var svo róleg og ég áttaði mig á að hún var að gefast upp. Ég reyndi samt að sannfæra hana um að fara aftur inn, hún yrði að láta líta betur á sig, hvort hún vildi gera það barnanna sinna vegna, mín vegna? Þá beygði hún af og bað …
Þessi grein birtist upphaflega í Stundinni fyrir meira en 5 árum.
Sjúklingar smánaðir og niðurlægðir
Eftir fráfall frænku sinnar fór Margrét Marteinsdóttir að spyrjast fyrir hvort aðrir hefðu upplifað það sama og hún, fordóma gagnvart fólki með fíknisjúkdóma. Og jú, fólk sem hefur glímt við fíknisjúkdóma, aðstandendur þess og fagfólk sammælast öll um að fordómarnir séu ekki aðeins til staðar heldur koma þeir í veg fyrir að fólk sæki sér aðstoð, fái hjálpina sem það þarfnast og geti stigið aftur inn í samfélagið. Umræðan um flottu krakkana og svona fólk sé meiðandi, því allir einstaklingar séu jafn dýrmætir, hvaðan sem þeir koma og hversu langt leiddir sem þeir eru.
margret@heimildin.is
Athugasemdir