Davíð Oddsson í klóm mannorðsmorðingja!
Heldur var nú fúlt, þegar þjóðin var enn að reyna að njóta hins glæsta sigurs í þorskastríðinu síðasta, að alnafni Davíðs Oddssonar skyldi stinga niður penna til að kalla þá „aftaníossa almenningsálitsins“ sem hrifust með múgnum í ákefðinni í „stríðinu“. Og ekki batnaði það þegar ólátabelgurinn sagði ríkið beinlínis hafa verið „klaufalegt“ í landhelgismálinu. Hitt er þó nánast svívirðilegt að þessi gervi-Davíð Oddsson gerði í skrifum sínum smánarlega lítið úr hetjum hafsins, landhelgisgæslumönnum, þegar hann sagði að það væru ekki þeir með „baunabyssur“ sínar sem hefðu verið sterkasta vopn þjóðarinnar – heldur tíminn.
Þessi óforskammaði dólgur lét ekki þar við sitja heldur skrifaði hann langan skammarflaum um það á hve lágu plani íslenska þjóðin væri og sagði að landið væri „andlegu myrkviði vaxið milli fjalls og fjöru.“
Það veitir manni öryggiskennd að vita að nafni hans, forsetaframbjóðandinn, er enn virkur hluti af þjóðarsálinni og rennur silkimjúkt um æðar hennar eins og tærasta móteitur. Hitt þykist ég vita að nafni hans, þjóðníðingurinn, hýrist nú í einhverri dimmri holu – á flótta undan skoðunum sínum.
Athugasemdir